تاندنیت آشیل

تاندنیت آشیل بیماری است که علامت عمده آن درد در پشت ساق و نزدیک پاشنه است. تاندون آشیل بزرگترین تاندون بدن است. این تاندون عضلات پشت ساق را به استخوان پاشنه متصل میکند و کارکرد آن برای راه رفتن، دویدن و جهیدن لازم است.
 انواع تاندنیت آشیل
تاندنیت Tendinitis به معنای التهاب تاندون است. التهاب پاسخ طبیعی بدن به آسیب یا بیماری است و علامت آن درد و تورم است. دو نوع تاندنیت آشیل وجود دارد.
تاندنیت در قسمت های بالای آشیل
در این بیماری فیبرهای قسمت های بالایی تاندون دچار پارگی های میکروسکوپی شده و تاندون در ظاهرمتورم و کلفت میشود. این تاندنیت بیشتر در جوان ها و افراد فعال است.  
تاندنیت در محل اتصال آشیل به پاشنه
در این حالت آسیب و پارگی های میکروسکوپی در تاندون آشیل درست در محل اتصال آن به استخوان پاشنه ایجاد میشود. در این نوع تاندنیت ممکن است در محل اتصال آشیل به استخوان پاشنه استخوان اضافی رشد کند.

تورم و قرمزی روی تاندون آشل به علت تاندنیت

در هر دو نوع این تاندنیت ها ممکن است املاح کلسیم روی تاندون رسوب کند.

شایعترین علائم عبارتند از

درد و خشکی روی تاندون آشیل در صبح ها
درد روی تاندون آشیل که با فعالیت شدیدتر میشود
درد شدید روی آشیل در روز بعد از ورزش شدید
کلفت شدن تاندون آشیل
برجستگی استخوانی در محل اتصال تاندون اشیل به استخوان پاشنه
تورم پشت ساق که با فعالیت بدنی بیشتر میشود

این بیماری به علت ضربات و فشار های مکرر و طولانی مدت به تاندون آشیل بوجود میاید.
وقتی سطح فعالیت بدنی خود را ناگهان زیاد میکنیم مثلاً طول مدت دویدن روزانه خود را ناگهان دو برابر میکنیم فشار زیادی را به تاندون آشیل وارد کرده که میتواند موجب آسیب و متعاقب آن التهاب شود.
وقتی عضلات پشت ساق قابلیت انعطاف کافی نداشته باشند فعالیت شدید بدنی میتواند موجب اعمال نیروهای کششی زیاد به تاندون آشیل شده و به آن آسیب بزند.
وجود برجستگی استخوانی در محل اتصال تاندون آشیل به استخوان پاشنه ممکن است موجب سائیده شدن مکرر تاندون به برجستگی شده و موجب آسیب و التهاب آن شود.

 درمان تاندنیت آشیل معمولا با استفاده از روش های غیر جراحی صورت میگیرد. اگر بعد از چند ماه این روش ها نتوانستند تاثیری در روند بیماری داشته باشند ممکن است روش های جراحی بتواندد به بیمار کمک کنند.
در بسیاری اوقات درمان غیر جراحی موفقیت آمیز است گرچه بدست آوردن بهبودی معمولاً به چند ماه زمان نیاز دارد. اگر درمان را دیر شروع کرده باشم بهبودی ممکن است به زمان بیشتری ( حدود شش ماه) نیاز داشته باشد. اساس درمان عیر جراحی عبارتست از

استراحت
باید فعالیت بدنی که درد را ایجاد کرده است کاهش بدهیم یا کلاً قطع کنیم. تا مدتی فعالیت های آرام تری مثل شنا یا دوچرخه سواری انجام دهید

سرما
روزی چند مرتبه با کیسه پلاستیکی حاوی خرده های یخ و هر بار بمدت حدود 20 دقیقه روی تاندون آشیل را سرد میکنیم

داروهای ضد التهابی
استفاده از داروهای ضد التهاب مانند بروفن یا سلکوکسیب درد و التهاب را کاهش میدهد

تزریق کورتیکوستروئید
بندرت بکار میرود چون خطر پاره شدن تاندون آشیل بعد از استفاده از آن وجود دارد.

استفاده از کفش و ارتوز
بهتر است پاشنه کفش کمی بلند باشد. چرم کفش در ناحیه پشت پاشنه باید نرم باشد.

شوک ویو تراپی Extracorporal shockwave therapy ESWT
در این روش با تاباندن اشعه اولتراسونیک به ناحیه درد روند بهبود فیبرهای آسیب دیده ممکن است تسریع شود. اثربخشی این روش در همه افراد یکسان نیست.
 

جراحی
 اگر بعد از شش ماه درمان فعال غیر جراحی، درد بهبود نیافت پزشک معالج ممکن است تصمیم به استفاده از روش های جراحی بگیرد مهمترین این روش ها عبارتند از :
در کسانی که عضلات پشت ساق آنها خشک و با قابلیت انعطاف کم است پزشک ارتوپد شکاف هایی در قسمت هایی از طول این عضلات داده تا طول آنها قدری بیشتر شده و بدین وسیله کشش روی تاندون آشیل کم شود.
وقتی کمتر از نصف تاندون آشیل صدمه دیده است میتوان قسمت های صدمه دیده را توسط عمل جراحی برداشت و قسمت های باقیمانده را ترمیم کرد. در حین جراحی برجستگی استخوانی در محل اتصال تاندون به استخوان پاشنه هم برداشته میشود. وقتی بیش از نصف تاندون صدمه دیده است بعد از برداشتن قسمت صدمه دیده چون قسمت باقیمانده بسیار ضعیف بوده و احتمال پاره شدن کامل آن وجود دارد با استفاده از تاندون دیگری این تاندون را تقویت میکنند. پزشک جراح تاندونی را که شست پا را خم میکند برداشته و از آن برای تقویت تاندون آشیل استفاده میکند. البته بعد از برداشتن این تاندون، شست پا باز هم میتواند حرکت کند.

منبع :rheumoc.com