ام اس و فیزوتراپی

یکی از مشکلات اصلی ما،ضعف و محدودیت در حرکت است که از طرفی بعلت درگیری قسمتهای حرکتی در مغز و نخاع و از طرف دیگر بعلت کم حرکت شدن خودمان است . شاید شما هم به یکی از علل زیر حرکات خود را محدود کرده اید:
افسردگی و بی حوصلگی ،ترس ازافتادن یا جراحات دیگر و ناآگاهی (مثلاً ترس از ضرر داشتن فعالیت ) . کم بودن تحرک دارای عوارضی است مانند کوتاه شدن و ضعیف تر شدن عضلات ، زخم بستر ، یبوست و …

حتماً تابحال با فردی که دست یا پایش شکسته است برخورد داشته اید و شاهد بوده اید که پس از درمان شکستگی و بازکردن گچ ، بیمار در انجام حرکات آن عضو ناتوان شده است و نیازمند به فیزیوتراپی برای مدتی محدود بوده است . فرق ما با همین بیمار در این است که برای مدت نامحدودی به فیزیوتراپی محتاجیم .
شاید فکر کنید عملی نیست که همه روزه به یک فیزیوتراپیست رجوع کنید و شاید انجام مداوم این کار از نظر وقت و یا هزینه غیرممکن باشد.
اما با یک روش ساده می توانیم این مشکل را حل کنیم :
1- ابتدا به یک فیزیوتراپیست حاذق و دلسوز مراجعه می کنیم . یافتن او اصلاً مشکل نیست ! کافی است به یک مرکز فیزیوتراپی رجوع کنید و در صورتی که در آنجا راحت بودید و حس کردید به مشکلات شما توجه می شود و برایتان دقیقاً برنامه ریزی می کنند، می توانید همیشه به همان فیزیوتراپیست مراجعه کنید. بدیهی است علاوه بردقت و توجه متخصص مربوطه ، سلیقه شخصی شما هم بسیار مهم است و مثلاً فیزیوتراپیست انتخابی من ممکن است برای شما انتخاب مناسبی نباشد.
2- متخصص فیزیوتراپی شما را معاینه می کند و حرکتهای مناسب را به شما توصیه می کند و به صلاحدید ایشان چند جلسه ای در همان مرکز تمرین می کنید.
3- حرکاتی که فعلاً لازم دارید و تعداد و چگونگی انجام روزانه آنها در خانه را بیاموزید و در صورت نیاز به وسایل کمکی ، آنها را از فروشگاههای این نوع لوازم تهیه کنید و یا اگر می توانید مشابه آنها را برای خود بسازید.
4- هر روزه در منزل وقتی را به حرکات فیزیوتراپی اختصاص دهید و ضمن انجام این ورزشها سعی کنید بیشتر به بهبودی و تندرستی فکر کنید .
5- به صلاحدید فیزیوتراپیست هر چند هفته به او مراجعه کنیم تا هم درست انجام شدن حرکاتمان را بررسی کند وهم در صورت لزوم تغییراتی در نوع و تعداد حرکاتمان بدهد.
چند توصیه کلی :
■ منظور ما از انجام حرکات فیزیوتراپی رسیدن به وضعیت بهتر جسمی و روحی است نه شرکت در مسابقات المپیک ! پس در انجام ورزشها رعایت اعتدال را فراموش نکنیم …
بهترین حالت ، انجام تعداد کمی حرکت در نوبت های متعدد در طی روز است .
■ حرکات را تا مرز رسیدن به خستگی انجام بدهیم . در صورت تمایل پس از مدتی استراحت می توان دوباره حرکات را تکرار کرد.
■ هرموقعیتی که انجام حرکت را آسان کند مفید است ، بنابراین با توجه به سبک شدن وزن بدن در آب ، شنا یکی از مفید ترین ورزشها برای ما می باشد. البته نیازی به شنای حرفه ای نیست و اندکی هم که در آب دست و پایمان را تکان دهیم بسیار مفید است

آیا من باید فیزیوتراپی و ورزش های منظم داشته باشم ؟ ورزش های مناسب برای ام اس چیست؟
شما و پزشکتان بایستی تصمیم بگیرید که فیزیوتراپی در مورد شما ارزش خواهد داشت یا نه ؟ به دنبال تشدید علایم بیماری ، برای پزشکتان خیلی مفید است که شما را به بخش توانبخشی برای ارزیابی نیرو و ضعفتان بفرستد . اما خیلی مهم است که بدانیم چه چیزی فیزیوتراپی است و چه چیزی فیزیوتراپی نیست . فیزیوتراپی نباید به عنوان یکسری برنامه مداوم در بخش بیمارستانی قلمداد شود . بلکه بایستی به عنوان راهی برای امتحان تواناییهای در حال حاضر شما و کشف چگونگی افزایش آن تواناییها تلقی شود . یک متخصص فیزیوتراپی می تواند به شما کمک کند تا انرژی در حال حاضرتان را افزایش دهید و همراه با کار درمانی تکنیک های ذخیره انرژی را به شما آموزش دهد .
کارکنان توانبخشی ممکن است ورزش ها و وسایل کمکی خاصی را به شما پیشنهاد دهند تا در منزل در حد امکان به دیگران وابسته نباشید. ملاقات در منزل توسط متخصص کاردرمانی یا فیزیوتراپی ممکن است در ارزیابی سازشهای ممکنه درخانه خیلی مفید باشد.
با یک برنامه ورزشی منظم یا ورزش های توانبخشی شما قادر خواهید بود با حفظ موقعیت فیزیکی خوب در طول مسیری به راحتی گام بردارید.
این بدان معنا نیست که شما ورزش های سخت و پر انرژی انجام دهید فقط باید درحد توان خود ورزش کنید . بسیاری از افراد شنا کردن را به طو ر منظم ، یا برنامه های یوگا را در حفظ تونوس عضلات مفید می دانند بدون آنکه این اعمال باعث خستگی زیاد عضلات شوند.
زمانیکه شما در رابطه با زندگی با m s تجربه حاصل کنید قادر خواهید بود که در این مورد قضاوت کنید که چطور می توانید تا قبل از اینکه خسته شوید ورزش کنید .
بسیاری از فصول کتابها برنامه های ورزشی مانند یوگا ، شنا و اسب سواری را پیشنهاد می کنند

تاثیر ماساژ درمانی در درمان بیماری ام اس
ماساژ درمانی به عنوان یکی از درمان های جایگزین به کاهش اضطراب و سیر پیشرفت بیماری ام اس کمک می کند.
دکتر محمدرضا معتمد، متخصص مغز و اعصاب به خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت: ماساژ درمانی یکی از قدیمی ترین و آسان ترین روش‌های درمانی است که با تقویت گردش خون، سیستم ایمنی و احساس آرامش بر فشار خون، سیستم گوارشی، پوست و عضلات تاثیر دارد.
وی افزود: در آمریکای شمالی و جنوبی پرستاران از ماساژ درمانی مثل روش های درمانی دیگر استفاده می کنند و حتی این روش جزو مواد امتحانی در اخذ مدرکشان محسوب می شود.
این متخصص مغز و اعصاب خاطر نشان کرد: امروزه ماساژ درمانی برای افراد مسن، نوزادان نارس، بیماران دارای حملات قلبی و مغزی و بیماران مبتلا به ایدز مورد استفاده قرار می گیرد.
معتمد تصریح کرد: اثرات سودمند ماسا‍ژ طی مطالعاتی در بیماران ام اس نشان داده که افردی که از این روش استفاده کردند به طور قابل ملاحظه ای بلافاصله بعد از جلسات ماساژ شاهد کاهش اضطراب و افسردگی بوده اند و سیر پیشرفت بیماری در آنها کاهش پیدا کرد

انجام فیزیوتراپی ممکن است برای بیماران دچار ام اس مفید باشد
فیزیوتراپی میتواند برای بیماران ام اس مفید باشد.

بر اساس مجموعه تحیقات و شواهد علمی بمرور جمع شده فیزیوتراپی میتواند برای بیماران ام اس مفید باشد. همچنین فیزیوتراپی بعنوان جزئی از یک رویکرد کلی برای کمک در کنترل علائم ام اس مانند بی‌رمقی (fatigue) پیشنهاد شده است.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، اگر چه فیزیوتراپی دامنه‌های وسیع و رویکردهای بسیاری داشته و ما تنها در شروع بررسی این نکته هستیم که کدام دامنه و رویکرد برای بیماران ام اس بهترین است.
شواهد اینگونه نشان میدهند که برخی زمینه‌های فیزیوتراپی مانند تمرینهای قدرتی و تمرینهای هوازی منجر به افزایش توانایی در راه رفتن , ایستادن و در واقع کاهش خستگی و بی رمقی میشوند.

اما این واقعیت نیز وجود دارد که بیماران ام اس تفاوت زیادی با هم داشته و از نظر زمان ابتلا و شدت پیشرفت بیماری نیز با هم متفاوت هستند. چنین امری دلالت بر این مهم دارد که یک تمرین خاص را نمی‌توان برای همه توصیه نمود چون ممکن است برای برخی مفید نباشد.
بنابراین مهم است که انجام تمرینها زیر نظر یک فیزیوتراپ و با مشارکت سایر مراقبین بهداشت صورت گیرد تا هر کس متناسب با وضعیتی که دارد به انجام تمرینها پرداخته و در طول زمان به وضعیت جسمی بهتری دست یابد برای دستیابی به هدف فوق و دستیابی به بهترین روش تاثیرگذار روی سلامتی شخص تبادل اطلاعات , مشورت و همکاری صریح لازم است.
رویکرد درمانی خاص با توجه به منابع موجود بین درمانگرها . تجربه درمانگر , رجحان شخصی درمانگر و بیمار متفاوت است. درمان به اشکال مختلف می تواند پیشنهاد شود چه برای بیماران بستری چه برای بیماران سرپایی و چه تمرینهای جمعی.

چنین انعطاف پذیری بسیار ضروری است زیرا هر بیمار خاص و یکه است (کمتر دو بیمار کاملا مشابه وجود دارند) و نیازهایشان نیز همواره در حال تغییر می باشد.
انجام فیزیوتراپی بایستی بصورت پیوسته و بلند مدت باشد تا بهترین نتیجه را برای بیمار در بر داشته باشد, در غیر این صورت نتیجه مورد نظر حاصل نخواهد شد. خود درمانی مداوم و موثر بخشی حیاتی در رویکرد به فیزیوتراپی جهت به حداقل رساندن علائم بیماری محسوب میشود علائمی مانند گرفتگی عضله ها - بی رمقی – ضعف و درد.

چنین امری مستلزم درک ماهیت علائم بیماری و منطقی است که در رویکرد مدیریتی ما وجود دارد تا توانایی بکاربردن ره یافت و شیوه‌های مناسب را داشته باشیم۰ چنین دانشی نه تنها شخص را قادر به کنترل بهتر علائم بیماریش میکند بلکه باعث میگردد تا او شناخت کافی از توانایی خودش بدست آورد. آموزش نقش کلیدی در فیزیوتراپی دارد۰
در ارتباط با این رویکرد آنچه مهم است این است که فیزیوتراپی نباید حاکم بر زندگی فرد باشد بلکه بایستی جزئی از زندگی او گردد به این شکل که :

- در وضعیتهایی قرار گرفته که در آنها احساس راحتی کرده و هم ترازی عضله ها و مفاصل وجود داشته باشد مثل وقتی که روی رختخواب دراز کشیده‌اید یا روی صندلی نشسته‌اید.
- بکار بردن الگوهای حرکتی که باعث ایجاد عدم تقارن نشود یا باعث افزایش سفتی و گرفتگی عضله ها نگردد.
- مشارکت در انجام تمرینهای هوازی
- استفاده صحیح از تجهیزات
اهداف اولیه فیزیوتراپی عبارتند از:
- تشخیص جامع نیازهای فیزیکی , تمرکز روی وضعیت و حرکت
- تسهیل انجام وظایف بطور مستقل
- ارائه مجموعه آموزشهایی در ارتباط با موضوعهای: تمرینهای هوازی – حرکت و انجام امور و چگونگی حرکت بگونه‌ای که کمتر بیمار دچار سقوط شود.
- جلوگیری از بغرنج‌تر شدن وضعیت بیمار مانند در تنگا و فشار قرار گرفتن , کوتاه شدن عضله ها و تاندون بافتها.
- دست یابی به بهترین وضعیت تندرستی فیزیکی – عمومی
“نقل شده” کلمه ای است که فیزیوتراپها اغلب برای توصیف بهبود بدست آمده و دائمی شده در یکنفر بکار می برند , آنها با اندازه گیری تغییرات نسبت به سنجش میزان پیشرفت بیمار در طول زمان اقدام میکنند , چنین سنجشی در نواحی کیفیت راه رفتن , سطح تندرستی, دامنه حرکات و مقدار انجام وظایف بطور مستقل صورت میگیرد. در صورتیکه وضعیت بیمار بطرف بدتر شده باشد فیزیوتراپها میتوانند مشخص کنند که این بدتر شدن ناشی از عوامل عصبی است یا سایر عوامل است.
چنین تشخیصی ضروری است زیرا محدودیت در منابع مراقبت بهداشتی به این معنی است که تمرینهای مداوم بلند مدت به دشواری میتواند مفید باشد در صورتیکه تغییرات مثبت بوقوع نپیوندد یا اگر پس از مدتی بهبود مورد نظر حاصل نگردد.

لذا خود درمانی مداوم بوسیله مشارکت با فیزیوتراپ بنیاد اساسی موفقیت در رهیافت درمان با فیزیوتراپی است

فیزیوتراپی : رویکردی مشارکتی
بی رمقی و ام اس

بر اساس مجموعه تحیقات و شواهد علمی بمرور جمع شده فیزیوتراپی میتواند برای بیماران ام اس مفید باشد. همچنین فیزیوتراپی بعنوان جزئی از یک رویکرد کلی برای کمک در کنترل علائم ام اس مانند بی رمقی (fatigue) پیشنهاد شده است.

اگر چه فیزیوتراپی دامنه های وسیع و رویکردهای بسیاری داشته و ما تنها در شروع بررسی این نکته هستیم که کدام دامنه و رویکرد برای بیماران ام اس بهترین است.

شواهد اینگونه نشان میدهند که برخی زمینه های فیزیوتراپی مانند تمرینهای قدرتی و تمرینهای هوازی منجر به افزایش توانایی در راه رفتن , ایستادن و در واقع کاهش خستگی و بی رمقی میشوند. اما این واقعیت نیز وجود دارد که بیماران ام اس تفاوت زیادی با هم داشته و از نظر زمان ابتلا و شدت پیشرفت بیماری نیز با هم متفاوت هستند. چنین امری دلالت بر این مهم دارد که یک تمرین خاص را نمی توان برای همه توصیه نمود چون ممکن است برای برخی مفید نباشد.
بنابراین مهم است که انجام تمرینها زیر نظر یک فیزیوتراپ و با مشارکت سایر مراقبین بهداشت صورت گیرد تا هرکس متناسب با وضعیتی که دارد به انجام تمرینها پرداخته و در طول زمان به وضعیت جسمی بهتری دست یابد برای دستیابی به هدف فوق و دستیابی به بهترین روش تاثیر گذار روی سلامتی شخص تبادل اطلاعات , مشورت و همکاری صریح لازم است.
رویکرد درمانی خاص با توجه به منابع موجود بین درمانگرها . تجربه درمانگر , رجحان شخصی درمانگر و بیمار , متفاوت است. درمان به اشکال مختلف می تواند پیشنهاد شود چه برای بیماران بستری چه برای بیماران سرپایی و چه تمرینهای جمعی. چنین انعطاف پذیریی بسیار ضروری است زیرا هر بیمار خاص و یکه است (کمتر دو بیمار کاملا مشابه وجود دارند) و نیازهایشان نیز همواره در حال تغییر می باشد.

انجام فیزیوتراپی بایستی بصورت پیوسته و بلند مدت باشد تا بهترین نتیجه را برای بیمار در بر داشته باشد, در غیر این صورت نتیجه مورد نظر حاصل نخواهد شد. خود درمانی مداوم و موثر بخشی حیاتی در رویکرد به فیزیوتراپی جهت به حداقل رساندن علائم بیماری محسوب میشود علائمی مانند گرفتگی عضله ها - بی رمقی – ضعف و درد. چنین امری مستلزم درک ماهیت علائم بیماری و منطقی است که در رویکرد مدیریتی ما وجود دارد تا توانایی بکاربردن ره یافت و شیوه های مناسب را داشته باشیم0 چنین دانشی نه تنها شخص را قادر به کنترل بهتر علائم بیماریش میکند بلکه باعث میگردد تا او شناخت کافی از توانایی خودش بدست آورد. آموزش نقش کلیدی در فیزیوتراپی دارد0

در ارتباط با این رویکرد آنچه مهم است این است که فیزیوتراپی نباید حاکم بر زندگی فرد باشد بلکه بایستی جزئی از زندگی او گردد به این شکل که :

- در وضعیتهایی قرار گرفته که در آنها احساس راحتی کرده و هم ترازی عضله ها و مفاصل وجود داشته باشد مثل وقتی که روی رختخواب دراز کشیده اید یا روی صندلی نشسته اید.

- بکار بردن الگوهای حرکتی که باعث ایجاد عدم تقارن نشود یا باعث افزایش سفتی و گرفتگی عضله ها نگردد.

- مشارکت در انجام تمرینهای هوازی

- استفاده صحیح از تجهیزات

اهداف اولیه فیزیوتراپی عبارتند از:

- تشخیص جامع نیازهای فیزیکی , تمرکز روی وضعیت و حرکت
- تسهیل انجام وظایف بطور مستقل
- ارائه مجموعه آموزشهایی در ارتباط با موضوعهای: تمرینهای هوازی – حرکت و انجام امور و چگونگی حرکت بگونه ای که کمتر بیمار دچار سقوط شود.
- جلوگیری از بغرنج تر شدن وضعیت بیمار مانند در تنگا و فشار قرار گرفتن , کوتاه شدن عضله ها و تاندون بافتها.
- دست یابی به بهترین وضعیت تندرستی فیزیکی – عمومی

"نقل شده" کلمه ای است که فیزیوتراپها اغلب برای توصیف بهبود بدست آمده و دائمی شده در یکنفر بکار می برند , آنها با اندازه گیری تغییرات نسبت به سنجش میزان پیشرفت بیمار در طول زمان اقدام میکنند , چنین سنجشی در نواحی کیفیت راه رفتن , سطح تندرستی, دامنه حرکات و مقدار انجام وظایف بطور مستقل صورت میگیرد. در صورتیکه وضعیت بیمار بطرف بدتر شده باشد فیزیوتراپها میتوانند مشخص کنند که این بدتر شدن ناشی از عوامل عصبی است یا سایر عوامل است.

چنین تشخیصی ضروری است زیرا محدودیت در منابع مراقبت بهداشتی به این معنی است که تمرینهای مداوم بلند مدت به دشواری میتواند مفید باشد در صورتیکه تغییرات مثبت بوقوع نپیوندد یا اگر پس از مدتی بهبود مورد نظر حاصل نگردد.
لذا خود درمانی مداوم بوسیله مشارکت با فیزیوتراپ بنیاد اساسی موفقیت در رهیافت درمان با فیزیوتراپی است.

بیس فسفونات ها میتوانند طول عمر مفصل مصنوعی را افزایش دهند

بر اساس مطالعه ای که در BMJ به چاپ رسیده است کسانی که بعد از جراحی تعویض مفصل از بیس فسفونات ها (داروهایی مانند آلندورنات یا استئوفوس) استفاده میکنند معمولا نیاز کمتری به جراحی مجدد پیدا میکنند. بعضی محققین عقیده دارند که مصرف بیس فسفونات ها که بطور معمول در درمان استئوپوروز و پوکی استخوان بکار میرود میتواند احتمال جذب استخوان در اطراف مفصل مصنوعی و در نتیجه جلوی لق شدن زود هنگام آن را بگیرد. رایج ترین داروی بیس فسفونات مورد استفاده آلندرونات است. البته دلایل اندکی برای این مدعا وجود دارد. به همین علت دکتر نایجل آردن از دانشگاه آکسفورد تصمیم گرفت تا این موضوع را مورد بررسی قرار دهد. او و همکارانش تعداد سه میلیون بیماری را که در بین سالهای 1986 و 2006 تحت عمل جراحی تعویض مفصل ران و یا زانو قرار گرفته بودند تحت مطالعه قرار دادند. آنها سپس کسانی را که بعد از عمل جراحی حداقل به مدت شش ماه از بیس فسفونات ها استفاده کرده بودند شناسایی کردند. بیماران به مدت 15 سال بعد از جراحی پیگیری شدند. آنها مشاهده کردند که کسانی که بعد از جراحی تعویض مفصل از بیس فسفونات ها استفاده کرده بودند نیاز کمتری به جراحی مجدد پیدا کرده و عمر مفصل مصنوعی آنها تقریبا دو برابر شده بود. آنها عقیده دارند که بیس فسفونات ها مانع از بروز التهاب در اطراف مفصل مصنوعی میشوند. به نظر میرسد که این التهاب موجب بازجذب استخوان در اطراف مفصل مصنوعی و لق شدن آن میشود. این محققین امیدوارند تا بررسی بیشتر این موضوع بتوانند راه جدیدی را برای افزایش طول عمر مفاصل مصنوعی پیدا کنند. منبع :ایران ارتوپدی

آنچه که هر پدر و مادری باید در مورد اسکولیوز بداند

بعضی ها فکر میکنند تشخیص اسکولیوز برای یک بچه تشخیصی ترسناک است ولی باید بدانیم که درمان مناسب میتواند موجب شود همین بچه زندگی طبیعی و فعالی داشته باشد.

اسکولیوز به معنای یک انحنای غیر طبیعی در ستون مهره است. اگر این انحنا کم باشد مشکلی ایجاد نمیکند و نیاز به درمان هم ندارد ولی در صورتیکه مقدار انحنا از حد مشخصی بیشتر باشد باید تحت درمان قرار گیرد. حتی وقتی که میزان انحنا کم باشد بچه باید هر چند وقتی یکبار به توسط پزشک معاینه شود چون ممکن است این انحنا افزایش پیدا کند. خطر این افزایش انحنا معمولا در زمان بلوغ جنسی است. اگر انحنا در حال افزایش باشد باید درمان شود حتی اگر مقدار آن کم باشد.

اسکولیوز معمولا زمینه خانوادگی دارد یعنی وقتی یک نفر در خانواده اسکولیوز دارد ممکن است این بیماری در بچه های آن خانواده هم بوجود آید. اسکولیوز در دختر بچه ها ده برابر پسرها دیده میشود پس میتوان گفت اسکولیوز هم مانند دررفتگی مادرزادی لگن یک بیماری مخصوص دخترها است.

اسکولیوز ارتباطی با بد ایستادن یا بد نشستن ندارد و اینطور نیست که اگر کسی بد بنشیند یا بد بایستد دچار اسکولیوز میشود. همچنین این بیماری ارتباطی به ورزش و یا به استفاده از کوله پشتی ندارد.

بهترین راه کشف اسکولیوز غربالگری آن در مدرسه است. تمام دختر بچه ها در مدرسه باید برای وجود یا عدم وجود اسکولیوز بررسی شوند. بروز اسکولیوز معمولا تدریجی و بدون درد است پس ممکن است تا وجود آن تا مدت ها از چشم بچه یا والدین او پنهان بماند. بهترین راه کشف اسکولیوز نگه کردن به پشت کمر و ستون فقرات بچه از پشت است. وقتی که ستون فقرات یک بچه سالم را در حالیکه سرپا ایستاده است از پشت نگاه میکنیم کاملا صاف و مستقیم بوده و در این حالت گردن کاملا در امتداد و بالای دنبالچه قرار گرفته است. دیگر علائم اسکولیوز عبارتند از

• یک شانه بالاتر از شانه دیگر قرار میگیرد

• کمر نامتقارن میشود

• یک لگن ممکن است بالاتر از لگن دیگر قرار گیرد

• ممکن است دنده های یک طرف برجسته تر از طرف دیگر به نظر برسند

• وقتی بچه سرپا می ایستد به نظر میرسد که به یک طرف خم شده است

اگر والدین کوچکترین شکی به اسکولیوز داشتند باید بچه را زود برای معاینه به دکتر ببرند. وقتی که اسکولیوز زود تشخیص داده میشود درمان آن خیلی بهتر صورت میگیرد. گرچه اسکولیوز بجز تغییر شکل تنه علائم دیگری ندارد ولی در موارد شدید ممکن است موجی کمردرد، خستگی و تنگی نفس شود.

تشخیص اسکولیوز بر اساس معاینه و رادیوگرافی ساده است. انحنای بیش از 10 درجه را میتوان اسکولیوز نامید. درمان بر اساس سن بچه، میزان زاویه انحنا و اینکه تا پایان رشد بچه چند سال باقی مانده متغیر است و هدف از درمان اسکولیوز متوقف کردن یا کند کردن پیشرفت اسکولیوز است. اگر میزان زاوبه کم باشد فقط بچه تحت نظر قرار میگیرد. اگر زاویه بیشتر باشد معمولا درمان با کمربندها و بریس های خاصی انجام میشود. اگر زاویه بیش ار 45 درجه باشد معمولا نیاز به عمل جراحی وجود خواهد داشت.

عمل جراحی اسکولیوز عمل پیچیده ای است که چند ساعت طول میکشد و انجام آن نیاز به تخصص و تبحر ویژه ای در نزد پزشک جراح دارد.

منبع :ایران ارتوپدی

ورزش کششی روش موثری برای درمان درد پاشنه است

بر اساس مقاله ای که در مجله جراحی استخوان و مفاصل (Journal of Bone and Joint Surgery (JBJS به چاپ رسیده است درمان فاسئیت پلانتار که علت اصلی درد پاشنه پا است به توسط نرمش های کششی نتایج درمانی بسیار بهتری از شوک ویو تراپی دارد.

در این مطالعه تعداد 102 بیمار مبتلا به فاسئیت پلانتار بصورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در 54 نفر از آنها نرمش های کششی به مدت 8 هفته انجام شد و در 48 نفر از آنها برای درمان از شوک ویو تراپی بصورت هفته ای یک بار و به مدت سه هفته استفاده شد. هیچ درمان دیگری برای بیماران انجام نشد.

بیماران بعد از 2 و 4 و 5 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. در ابن بررسی ها مشخص شد که 65 درصد بیمارانی که از نرمش های کششی استفاده کرده بودند و تنها 29 درصد از بیمارانی که شوک ویو تراپی شده بودند از درمان انجام شده احساس رضایت کردند.

درمان درد پاشنه هرچه زودتر شروع شود بهتر است و در مواردی که از زمان شروع درد کمتر از 6 هفته گذشته باشد یکی از بهترین درمان ها انجام نرمش های کششی است. با این حال در درمان موارد مزمن ممکن است شوک ویو تراپی تاثیر بهتری داشته باشد.

ولی نرمش کششی باید چگونه انجام شود.

این نرمش در حالت نشسته انجام میشود. برای انجام نرمش ابتدا بر روی صندلی نشسته و پای دردناک را بر روی زانوی پای سالم قرار میدهیم. با دست انگشتان پا را گرفته و با کشیدن آنها به بالا هم مچ پا و هم انگشتان پا را به سمت بالا میکشیم. سپس شست دست دیگر را بر روی کف پا قرار داده و نوار سفت کف آن را به آرامی ماساژ میدهیم تا کش بیاید. کشش را به مدت ده ثانیه حفظ میکنیم. این حرکت را 20-10 مرتبه انجام میدهیم. بهتر است این نرمش را در صبح ها و بعد از برخاستن از خواب انجام دهیم.

منبع :ایران ارتوپدی

کفش راحتی با کف تخت و بدون پاشنه چه مشکلاتی را بوجود میاورد

کفش های بدون پاشنه و با کف تخت به نظر کفش های سبک و راحتی میایند با این حال در استفاده از آنها باید نکاتی را در نظر داشت چه استفاده طولانی از آنها میتواند موجب بروز مشکلاتی برای پا شود. مهمترین خصوصیت این کفش ها نداشتن پاشنه، نداشتن قوس طولی کف پا و کف نرم و قابل انعطاف است.

ایستادن و راه رفتن با کفشی که پاشنه ندارد میتواند موجب اعمال کشش زیاد بر روی تاندون آشیل و عضلات پشت ساق شود. این کشش میتواند موجب بروز خستگی و در مواردی درد در ساق شود.

کشش زیاد بر روی تاندون آشیل که به علت نداشتن پاشنه ایجاد میشود، همراه با نداشتن قوس کف پایی که در این نوع کفش ها معمول است موجب میشود فاشیای کف پا دچار کشش شود. فاشیای کف پا یا فاشیای پلانتار یک نوار بافتی محکم است که در کف پا قرار گرفته و بین پنجه و پاشنه کشیده شده است. کشش زیاد بر روی این بافت موجب بروز درد در کف پا و بخصوص در پاشنه میشود. پس استفاده طولانی مدت از کفش های تخت میتواند موجب درد پاشنه شود.

نداشتن یک کفی سفت و محکم موجب میشود نتوانیم با آنها بر روی زمین های ناهموار به راحتی راه برویم.

در صورتی که از کفش های بدون پاشنه و تخت استفاده میکنیم بهتر است مدت استفاده از آنها کوتاه باشد. همچنین بعد از اتمام راه رفتن و درآوردن کفش ها باید چند دقیقه عضلات پشت ساق و تاندون آشیل را در هر دو پا کشش بدهیم.

هم کفش پاشنه بلند و هم کفش بدون پاشنه مشکلاتی را برای پا ایجاد میکنند. داشتن یک پاشنه در حد 3-2 سانتیمتر و کفی نسبتا محکم و داشتن قوس در سطح داخلی کف کفش از خصوصیات یک کفش خوب است که در موقع خرید باید به آنها توجه کنیم.

منبع :ایران ارتوپدی