تاندونیت پرونئال

از انتهای پایینی عضلات پرونئال که در پشت ساق است تاندونی خارج میشود که از پشت قوزک خارجی عبور کرده و در لبه خارجی پا سیر میکند. دو عضله به نام ها پرونئال بلند و پرونئال کوتاه وجود دارند. تاندون پرونئال بلند بعد از عبور از پشت قوزک خارجی به کف پا رفته و به متاتارس اول پا ( متاتارس مربوط به انگشت شست پا) متصل میشود. تاندون پرونئال کوتاه از پشت قوزک خارجی عبور کرده و به متاتارس پنجم پا ( متاتارس مربوط به انگشت کوچک) منصل میشود. وظیفه این دو تاندون خم کردن مچ پا به پایین ( همان کاری که در هنگام ایستادن به روی پنجه پا انجام میدهیم) و چرخش مچ پا به بیرون است.




التهاب تاندون پرونئال بیماری است که بر اثر کار کشیدن بیش از حد از تاندون پرونئال ایجاد میشود. این کشش و التهاب ممکن است بصورت ناگهانی و بر اثر وارد شدن ناگهانی یک نیروی بزرگ به پا ایجاد شود و یا ممکن است بتدریج و در طول چند هفته تا چند ماه و بر اثر وارد شدن کشش های مداوم به تاندون بوجود آید. فشار و کشش زیاد به این تاندون موجب آسیب به آن و ایجاد پارگی های میکروسکوپی در آن میشود. بتدریج الیاف محکم تشکیل دهنده تاندون خاصیت خود را از دست داده و ضعیف میشوند. بدنبال این حالات تاندون ملتهب میشود. افراد مسن بیشتر در معرض این بیماری هستند چون در سنین بالا تاندون ها ضعیف تر میشوند و بنابراین زودتر آسیب میبینند.

مهمترین آنها عبارتند از

    •    درد و تورم در سمت خارج و پشت قوزک خارج پا
    •    درد در حین فعالیت بیشتر شده و با استراحت کم میشود
    •    درد با فشار دادن تاندون پرونئال در پشت قوزک خارجی بیشتر میشود
    •    وقتی مچ پای بیمار را با دست به سمت داخل میچرخانیم درد بیشتر میشود
    •    وقتی بیمار خودش مچ پایش را به سمت خارج میچرخاند درد بیشتر میشود
    •     عضلات پشت ساق سفت هستند

شایعترین عللی که موجب تاندنیت پرونئال میشوند عبارتند از
    •    دویدن در سطوح ناهموار که بخصوص موجب مبشود مچ پا به سمت خارج چرخش بیش از حد پیدا کند
    •    سفت بودن و کاهش انعطاف پذیری عضلات پشت ساق
    •    فعالیت بدنی بیش از حد و فشار زیاد به مچ پا بخصوص در ورزش هایی که در آن تغییر جهت ناگهانی و پریدن زیاد باشد مانند بسکتبال، والیبال و فونبال، اسکی، تنیس یا کسانی که حرکات نمایشی انجام میدهند
    •    چرخش بیش از حد پا به سمت خارج

مهمترین اقدامات درمان عبارتند از
    •    مهمترین اقدام درمانی استراحت است. به این معنی که بیمار باید تا مدتی از انجام حرکات بدنی و ورزشی که شدت درد را افزایش میدهد اجتناب کند
    •    سرد کردن محل درد و تورم
    •    استفاده از داروهای ضد التهابی برای کاهش التهاب تاندون
    •    انجام نرمش های کششی بر روی عضلات پرونئال و عضلات پشت ساق
    •    ماساژ عضلات پرونئال برای کاهش تنشن در عضله و کمک به کشش عضله
    •    استفاده از کفش هایی که پاشنه کمی بلندتر دارند
    •    استفاده از ارتوز ها مثل استفاده از کفی در داخل کفش به طوری که سمت خارج پا را کمی بالاتر بیاورد
    •     در موارد شدید ممکن است پزشک معالج بمدت چند هفته مچ پای بیمار را با گچ بیحرکت کند
    •    بندرت در موارد شدید و وقتی هیچکدام از روش های درمانی معمول مشکل بیمار را حل نمیکنند ممکن است عمل جراحی بتواند به بیمار کمک کند

منبع :rheumoc.com