گانگلیون ( کیست )

عقاید ضد و نقیضی در مورد منشاء گانگلیونها وجود دارند , برخی از دانشمندان معتقدند که گانگلیونها در اثر روندی تحلیلی به وجود می آیند. سایر دانشمندان اعتقاد دارند که گانگلیونها تومور های خوش خیم غلاف تاندونی یا کپسول مفصلی هستند. دیواره کیست از بافت فیبرو تشکیل می شود و فاقد هر گونه پوشش اندوتلیال است.دیواره کیست در برخی از نقاط به کپسول مفصلی یا غلاف تاندونی متصل می شود , ولی هیچ گونه ارتباطی بین حفره مفصل یا غلاف تاندونی و درون کیست وجود ندارد. معمولا کیست تک حفره ای و حاوی مایعی شفاف و چسبنده است

ویژگیهای بالینی :گانگلیونها بیشترین شیوع را در پشت مچ دارند و اغلب در افراد بزرگسال ( با هر سنی ) دیده می شوند. این گانگلیونها با شیوع کمتر در جلوی مچ یا کف دست و انگشتان نیز رخ می دهند. معمولا هیچ گونه علامتی بجز خود تورم و گاهی اوقات ناراحتی یا درد مختصر وجود ندارد

معاینه بالینی : تورم ممکن است نرم و کاملا کیستیک باشد , ولی اغلب سفت است. گانگلیونها اغلب با برجستگیهای استخوانی اشتباه گرفته می شود.ولی انجام معاینه دقیق تموج آنها را اثبات می کند

عوارض:
گانگلیونی که از عمق یا کف دست منشاء می گیرد ممکن است به صورت مکانیکی با اعصاب اولنار و مدیان یا شاخه های آنها تداخل کند. این تداخل منجر به اختلالات حرکتی و معمولا حسی در محل توزیع شاخه های درگیر می شود

درمان:
گانگلیونها ضرری ندارند و در غیاب درد یا عوارض می توان آنها را با اطمینان کامل به حال خود رها کرد. گاهی اوقات می توان

گانگلیونها را با اعمال فشار موضعی سفت در زیر پوست , له کرد. این درمان نسبتا تهاجمی بدون ضرر و به طور موقتی موثر است ولی ممکن است گانگلیون از بین رفته مجددا به آهستگی ظاهر شود. روش جایگزین دیگری که منجر به بهبود موقت می شود آسپیراسیون (کشیدن محتویات) کیست با استفاده از سوزن کلفت است. تنها با برداشتن کامل گانگلیون می توان از علاج پایدار آن اطمینان حاصل کرد این عمل اقدام ساده ای نیست زیرا کیسه گانگلیون که دیواره نازکی دارد , اغلب به صورت عمقی و در بین تاندونها گیر می کند و در این حالت ممکن است پاره شود و تکه ای را بر جای بگذارد که منجر به عود مجدد گانگلیون می شود. گانگلیونهای ایجاد شده در کودکان معمولا خود بخود بهبود می یابند بطوری که می توان برداشتن آنها را به تاخیر انداخت. گانگلیونی که با اعصاب محیطی تداخل می کند , بدون تاخیر باید برداشته شود.

به نقل از کتاب خلاصه ارتوپدی آدامز

تایپیست ها

نگاه متخصص طب فیزیکی و توانبخشی

کیست سینوویال چیست؟

دکتر شهرام صادقی

عضو هیات علمی جهاد دانشگاهی ودانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

کیست سینوویال در واقع بیرون زدگی کپسول مفصل سینوویال در ناحیه ای است که ضعف کپسولی وجود دارد. افرادی که مچ دستشان تحت فشار زیاد است و در ضمن زمینه ژنتیکی ابتلا به این ناراحتی را دارند، بیشتر در معرض خطر هستند. کیست سینوویال درمان خاصی ندارد و توصیه اصلی به بیمار مراعات است.

این کیست معمولا عودکننده است یعنی گاهی بیرون می زند و با استراحت خوب می شود به همین دلیل به بیمار توصیه می شود استراحت کند و فشار را از روی دستش بردارد تا کیست دوباره کوچک شود یا به جای اول خود بازگردد. درمان های موجود شامل تزریق کورتون و جراحی است. البته حتی با جراحی نیز احتمال عود کیست وجود دارد.

همه مبتلایان به کیست به جراحی یا درمان کورتونی نیاز ندارند. بسیاری از افراد این کیست را در ناحیه پشت دست دارند و درمانی هم انجام نمی دهند. کارهایی مثل بستن سکه، مچ بند و... چندان مفید نیست. اگر کیست در اثر کار زیاد دردناک شود، برای ۲ تا ۳ هفته مصرف داروهای ضدالتهابی تجویز می شود تا درد و التهاب کم شود اما هدف از تجویز دارو درمان کیست نیست.

پارگی کیست سینوویال چندان شایع نیست و اهمیتی ندارد. خوشبختانه در ناحیه پشت دست عصب خاصی وجود ندارد و به همین دلیل این کیست مشکل ساز نمی شود و عمده ترین مشکلی که احتمال دارد ایجاد کند، درد و ناراحتی موضعی است. هیچ ورزش خاصی برای مبتلایان توصیه نمی شود و توصیه موثر، سبک تر کردن کار است. به این خانم پیشنهاد می کنم بین کار به دستشان استراحت بدهد.

پرسشی از متخصص ارتوپدی

دکتر تقی بغدادی

استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران

تایپ تاندونیت می آورد؟

آیا تایپ کردن باعث آرتروز دست می شود؟

هنوز ثابت نشده است تایپ کردن باعث بروز آرتروز می شود ولی استرس های فیزیکی طولانی مدت این تغییرات را ایجادمی کند. علایم بروز آرتروز دست به خصوص در بند آخر انگشتان، واضح است.

آرتروز چطور ایجاد می شود؟

سطح تماس ۲ استخوان در محل مفصل، پوشیده از غضروف است. غضروف سطح مفصلی که در حدود ۵ میلی متر ضخامت دارد، خاصیت اسفنجی دارد و لابلای آن پر از مایع مفصلی است. ضخامت این غضروف با فشار کم و در وقت استراحت باز می شود. اگر غضروف آسیب ببیند، بدن تا سنین خاصی قدرت ترمیم دارد اما اگر میزان تخریب غضروف از حدی بیشتر شود، ممکن است بدن نتواند آن را ترمیم کند. این مشکل آرتروز نام دارد. مسایل ژنتیکی، شغلی و بعضی بیماری ها مثل آرتریت روماتویید در بروز آرتروز موثرند. آرتروز با درد، ورم، کاهش حرکات مفصل و تغییر شکل مفصل همراه است.

مشکلات دیگری که تایپ در دست ایجاد می کند چیست؟

التهاب تاندون ها یا تاندونیت مشکل شناخته شده ای است که معمولا در حروف نگار ها بروز می کند. درد، تورم و محدودیت حرکات که تا ساعد ادامه پیدا می کند نیز از علایم این ناراحتی است. التهاب تاندون می تواند به اعصاب مجاور خود فشار بیاورد و باعث کرختی یا سوزن سوزن شدن اندام شود. ممکن است با حرکات دست و انگشتان نیز صداهایی احساس شود.

درمان تاندونیت چیست؟

استراحت دادن به عضو مبتلا درمان اصلی است اما اگر این کار جواب نداد، می توان از داروهای ضدالتهاب، کمپرس گرم یا سرد و ماساژ کمک گرفت.

فرد مبتلا می تواند به کار خود ادامه دهد؟

طولانی شدن التهاب می تواند چسبندگی یا عارضه غیرقابل برگشت بدهد بنابراین توصیه می شود شخصی که مبتلا شد، دیگر این کار را ادامه ندهد.

آیا تایپ آهسته تر و با خم نکردن انگشتان تاثیری ندارد؟

نه، این کار باعث فشار بیشتر به مفاصل مجاور می شود و عوارض جانبی دیگری می تواند ایجاد کند.

آیا آرتروز را می توان کامل درمان کرد؟

متاسفانه آرتروز درمان کامل ندارد و فقط می توان با رعایت بعضی نکته ها مثل کم کردن فشارهای کاری و ورزش مناسب، از پیشرفت آن کاست.

حروف نگار ها چگونه باید بنشینند؟

هر فرد با توجه به طول قد و شرایط بدن به میز و صندلی خاصی نیاز دارد و باید تناسب میز و صندلی را از جهت ارتفاع و تسلط به میز کار تنظیم کرد به طوری که در حالت نشسته، آرنج خم شده در حد ۹۰ درجه و ساعد موازی و هم سطح با میز باشد و ران ها در سطح افقی قرار گیرد. برای این کار ممکن است به یک زیرپایی نیاز باشد. در حالی که آرنج روی میز است، باید به راحتی بتوانید از صفحه کلید استفاده کنید، لبه فوقانی مانیتور باید هم سطح چشم ها باشد. به این ترتیب لپ تاپ برای تایپ کردن مناسب نیست و احتمال بروز آرتروز گردن را افزایش می دهد.

منبع:aftabir.com

آیا شکستن انگشتان مضر است؟

اگر موقع صدا دادن مفصل، درد هم داشتید، نشان دهنده وجود یک مشکل پزشکی در بدن است و باید به پزشک مراجعه کنید.

آیا تا به حال برای شما اتفاق افتاده که موقع خم کردن زانویتان، مفصل آن صدا دهد؟ هم چنین موقع شکستن انگشتان دست نیز چنین صدایی را می شنوید.

وقتی شما انگشتان خود را می شکنید، چه چیزی باعث ایجاد صدا می شود؟

مفاصل بند انگشتان دست، زانو، قوزک پا، کمر و گردن موقع به اصطلاح شکستن، صدا می دهند.

دلایل مختلفی باعث بروز این صداها می شود:

1- خارج شدن گازها:

دانشمندان می گویند مایع شفافی در مفاصل بدن شما وجود دارد که همانند یک روغن عمل کرده و باعث لغزیدن مناسب مفاصل روی هم می شود (یعنی مفاصل را روغن کاری می کند). این مایع لغزنده درون یک پوشش (کپسول) است و حاوی گازهای اکسیژن، نیتروژن و دی اکسید کربن است.

موقع شکستن انگشتان دست، مفصل انگشت تا آخرین حد خودش باز می شود. در حقیقت وقتی شما مفصل خود را به اصطلاح می شکنید، باعث کشیدگی کپسول مفصل می شوید و در نتیجه گازهای محلول از این مایع جدا شده و سریعاً خارج می شوند و حباب هایی را تشکیل می دهند. تولید این حباب ها باعث ایجاد صدا می شود.

برای صدا کردن مجدد همان مفصل، باید صبر کنید تا گازهای خارج شده به مایع مفصلی برگردند.

2- حرکت مفاصل، تاندون ها و رباط ها:

وقتی که مفصل حرکت می کند، محل تاندون تغییر می کند و کمی از جای خودش تکان می خورد. وقتی که تاندون به محل اصلی خود برمی گردد، ایجاد صدا می کند.

علاوه بر این وقتی شما مفاصل خود را جابجا می کنید، رباط ها سفت می شوند. این حالت بیشتر در مفاصل زانو و قوزک پا اتفاق می افتد و تولید صدا می کند. این صدا می تواند ناشی از سایش رباط ها بر روی هم باشد.

برخی تحقیقات نشان داده اند که شکستن مکرر و زیاد انگشتان دست، باعث آسیب بافت نرم مفصل می شود. همچنین باعث کاهش قدرت انگشتان، برای نگه داشتن چیزی و ورم دست می شود

رباط ها (لیگامان) نوارهای محکم بافتی هستند که انتهای استخوان ها را به هم متصل می کنند.

تاندون (زردپی یا وتر) نیز از بافت‌های فیبرمانند است که عضله را به استخوان متصل می‌کند و توانایی مقاومت در برابر کشش را دارد.

تاندون ها و رباط ها از کلاژن ساخته شده‌اند و تفاوت آنها در این است که رباط، استخوانی را به استخوان دیگر وصل می‌کند.

3- سطوح مفصلی سفت و خشن:

مفاصل مبتلا به آرتروز، به دلیل کاهش غضروف نرم در مفصل و خشکی سطح مفصل، موقع حرکت صدا می دهند.

این کار ضرر دارد؟

اگر موقع صدا دادن مفصل، درد هم داشتید، نشان دهنده وجود یک مشکل پزشکی در بدن است و باید به پزشک مراجعه کنید.

برخی مطالعات نشان داده است، شکستن انگشتان دست، ضرر جدّی ندارد.

تحقیقات دیگری هم نشان داده اند که شکستن مکرر و زیاد انگشتان دست، باعث آسیب بافت نرم مفصل می شود. همچنین باعث کاهش قدرت انگشتان، برای نگه داشتن چیزی و ورم دست می شود.

چطور این صداها را کم کنیم؟

برخی مواقع این صداها به طور غیر ارادی ایجاد می شوند، مثل صدای مفاصل در افراد مبتلا به آرتروز.

با انجام کارهای زیر می توانید این صداها را کم کنید:

1- میوه ها و سبزیجات غنی از ویتامین C بخورید؛ مثل مرکبات (پرتقال، لیمو و نارنج)، کیوی، فلفل دلمه‌ای، کلم بروکلی، گوجه فرنگی و سایر سبزیجات.

ویتامین C باعث تولید ماده کلاژن در بدن می شود که رباط ها را قوی و نرم می کند. کلاژن یکی از پروتئین های رشته ای است که در بافت های همبند یافت می شود.

2- تحت نظر پزشک از داروهای مکمل استفاده کنید تا رباط ها قوی شوند مثل کندرویتین سولفات، گلوکزآمین سولفات و MSM.

3- قبل و بعد از انجام نرمش بدنی، ورزشی های کششی را انجام دهید و دو تا سه بار در هفته یوگا انجام دهید. کشش عضلات و مفاصل، آن ها را شل و روان می کند.

4- به متخصص کایروپرکتیک یا ماساژ درمانی مراجعه کنید تا شما را برای رهایی از صدای مفاصل راهنمایی کنند.

منبع:tebyan.net



مدیریت درمان نشانگان تونل کارپال

نشانگان تونل کارپال، عارضه‌ای است که در آن فشار در ناحیه تونل کارپال افزایش یافته و عملکرد عصب مدین در مچ دست تحت تاثیر قرار می‌گیرد. به علاوه، فشار وارده جریان خون عروق ریز این ناحیه را هم مختل می‌کند.

این فشار در اثر حرکات مچ دست و خم کردن انگشتان افزایش می‌یابد. به دنبال تشدید علایم، فرد در ناحیه مچ دست احساس ناراحتی کرده و عملکرد این عضو مختل می‌شود. 

عوامل زمینه‌ساز

مطالعات متعددی نشان داده‌اند فعالیت‌هایی که فشار فیزیکی و لرزش‌های مداوم را به ناحیه مچ دست تحمیل می‌کنند، باعث ابتلا به نشانگان تونل کارپال می‌شوند. برخلاف آنچه تصور عموم است، مشاغلی مانند تایپ و کار طولانی‌مدت با کامپیوتر، در مقایسه با بسیاری از دیگر بیماری‌ها، با احتمال کمتر ابتلا به نشانگان تونل کارپال همراهند. ابتلا به عفونت‌هایی مانند بیماری لایم، بیماری‌های التهابی مانند نقرس و آرتریت روماتویید، دیابت، چاقی و بارداری از دیگر عوامل زمینه‌ساز در این نشانگان محسوب می‌شوند.

درمان‌های غیردارویی

درمان غیردارویی نشانگان تونل کارپال شامل بستن مچ دست و بی‌حرکت کردن مچ با استفاده از اسپلینت است. اسپلینت باید برای مدت سه ماه از شروع علایم به کار رود. در صورتی که بی‌حرکت‌سازی مچ دست و استفاده از اسپلینت به درستی صورت گیرد، در 80 درصد موارد طی چند روز تخفیف علایم مشاهده می‌شود. اسپلینت باید به‌خصوص در طول شب‌ها و نیز ساعاتی در طول روز (بسته به نوع شغل بیمار) مورد استفاده قرار گیرد. در زنان باردار، درمان‌های غیردارویی و غیرجراحی ارجح هستند. بنابراین اسپلینت درمان انتخابی است. درمان با امواج ماورای صوت نیز در این بیماران مطرح شده که اثربخشی آن هنوز مورد‌تردید است.

درمان‌های دارویی

داروهایی که برای درمان نشانگان تونل کارپال مورد استفاده قرار می‌گیرند، شامل گروه داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی (NSAIDs)، دیورتیک‌ها، پیریدوکسین و کورتیکواستروییدها هستند. داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی، دیورتیک‌ها و استروییدهای خوراکی معمولا برای درمان علایم نشانگان تونل کارپال تجویز می‌شوند.
در یک کارآزمایی بالینی دیده شد درمان کوتاه‌مدت با استرویید‌های خوراکی در مقایسه با دیورتیک‌ها و ضدالتهاب‌های غیراستروییدی ارجح است؛  هرچند متاسفانه اکثر بیماران مجددا دچار تظاهرات علایم بیماری خواهند شد و بیشتر آنان بدون انجام جراحی هرگز بهبود نمی‌یابند. هنوز هیچ مطالعه‌ای وجود ندارد که اثربخشی ‌ترکیبات ضدالتهاب غیراستروییدی را به تنهایی در بیماران ارزیابی کرده باشد. بسیاری از پزشکان برای شروع درمان نشانگان تونل کارپال، ابتدا به سراغ ‌ترکیبات ضدالتهاب غیراستروییدی می‌روند؛  هرچند این داروها به تنهایی برای همه بیماران مشکل‌گشا نیستند. به هرحال توصیه می‌شود در مبتلایان به نوع خفیف تا متوسط نشانگان تونل کارپال، کاربرد ‌ترکیبات ضدالتهاب غیراستروییدی بی‌فایده نخواهد بود. به یاد  داشته باشید که معمولا پیش از دو هفته از شروع دارو، بهبود علایم مشاهده نمی‌شود و این ‌ترکیبات در بیشتر موارد تنها برای مدت کوتاهی اثربخش هستند.
براساس این تفکر که افزایش مایع در فضای تونل کارپال به افزایش فشار در این ناحیه منتهی می‌شود، تجویز داروهای دیورتیک در این مبتلایان رواج یافت. یک مطالعه کنترلی دوسوکور روی دست‌های 81 بیمار با تشخیص نشانگان کانال کارپال انجام شده است. به طور اتفاقی به گروهی از بیماران‌ بندروفلوازید با دوزاژ 5 میلی‌گرم در روز برای مدت چهار هفته و به گروهی دیگر در تمام این مدت دارونما داده شد. بهبود شدت علایم بین نمره 0 تا 5 درجه‌بندی شد. متاسفانه نتایج این مطالعه از نظر آماری بی‌معنی بودند.
نظریه‌ای مطرح است که نشانگان تونل کارپال به دلیل کمبود پیریدوکسین در بدن عارض می‌شود. از آنجا که کمبود پیریدوکسین در بدن به نوروپاتی می‌انجامد، احتمالا چنین فرضی درست است. محققان فواید مصرف پیریدوکسین را به عنوان یک گزینه در درمان نشانگان تونل کارپال بررسی کردند. مطالعه‌ای در این زمینه روی 32 بیمار مبتلا به نشانگان تونل کارپال انجام شد و نشان داد که پس از گذشت 12 هفته مصرف پیریدوکسین با دوزاژ 200 میلی‌گرم در روز در مقایسه با مصرف دارونما در همین مدت، در گروه دریافت کننده پیریدوکسین به میزان قابل‌توجهی کاهش در ورم انگشتان و ناراحتی در دست‌ها مشاهده شد؛ هرچند میزان بروز علایمی مانند مورمور شدن، درد شبانه و بی‌حسی انگشتان تغییر چندانی نداشت. از آنجا که درد شبانه آزاردهنده‌ترین علامت نشانگان تونل کارپال است، متخصصان پیریدوکسین را در درمان علایم این بیماری چندان موثر ندانستند (با درنظر گرفتن احتمال مسمومیت به دنبال مصرف آن).
کورتیکواستروییدهای خوراکی و سیستمیک برای درمان نشانگان تونل کارپال در بیمارانی که علایم با شدت خفیف تا متوسط را پس از تعدیل عادات زندگی و اسپلینت همچنان تجربه می‌کنند، تجویز می‌شود. استروییدهای خوراکی مدتهاست در این گروه از بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرند و بیش از ‌ترکیبات ضدالتهاب استروییدی، دیورتیک‌ها و پیریدوکسین موثر بوده‌اند. البته تجویز استروییدهای خوراکی به اثربخشی تزریق موضعی استروییدها نیست. مطالعات نشان داده‌اند که تزریق استروییدها نسبت به مصرف خوراکی استروییدها در اثربخشی و کاهش طول مدت تجربه علایم آزاردهنده ارجحیت دارد. پاسخ‌دهی اولیه به تزریق استرویید در حدود 70 درصد است؛ هرچند عود علایم شایع است و معمولا پس از گذشت یک تا دو سال از تجویز استرویید تزریقی اتفاق می‌افتد. متاسفانه برخی از بیماران بازگشت مجدد علایم را فقط پس از سپری شدن چند ماه تجربه می‌کنند.
معمولا استروییدهای تزریقی در ‌ترکیب با بی‌حس کننده‌های موضعی مانند لیدوکایین مورد استفاده قرار می‌گیرند و در یکی از دو منطقه (یا مستقیما در داخل تونل کارپال یا نزدیک به تونل کارپال) تزریق می‌شوند. در حالت دوم، خطر آسیب عصب مدین به حداقل می‌رسد و به میزان موثری تورم این ناحیه که عامل اصلی بروز نشانگان تونل کارپال است، کاهش می‌یابد. مانند سایر امراضی که در آنها تزریق موضعی استروییدها تجویز می‌شود، تعداد دفعات تزریق در طول یک سال باید محدود باشد تا خطر آسیب تاندون‌ها و اعصاب به حداقل برسد.

درمان‌های ‌ترکیبی

از لحاظ نظری، استفاده از ‌ترکیب داروهای مختلف در درمان نشانگان تونل کارپال ممکن است موثر باشد. البته هیچ مطالعه‌ای برای اثبات این اثربخشی انجام نشده و از سویی دیگر، دستورالعمل‌های درمانی اعلام شده از سوی انجمن جراحان ارتوپدی آمریکا دارودرمانی ‌ترکیبی را در درمان نشانگان تونل کارپال مورد تایید قرار نداده‌اند.

نویسنده: دکتر شیرین میرزازاده

منبع: USPharmacists