کوکسیدینی یا درد دنبالچه چیست - آناتومی و علائم

درد دنبالچه از مشکلات شایع و آزار دهنده ستون مهره است. درد دنبالچه در پایین ترین قسمت ستون مهره و زیر باسن احساس میشود و موجب اشکال در نشستن بیمار میشود.

 
آناتومی
دنبالچه یا Coccyx در انتهای پایینی ستون مهره قرار دارد و معادل دم در حیوانات است به همین خاطر به آن دنبالچه میگویند. این قسمت از ستون مهره از 5-3 مهره تشکیل شده که پشت سر هم قرار گرفته اند. بین آنها دیسک بین مهره ای قرار دارد و روی هم یک شکل مثلتی را ایجاد میکنند.

 در اغلب اوقات تعدادی از این مهره ها به هم چسبیده و یک مهره را تشکیل میدهند. شکل و اندازه دنبالچه در افراد مختلف با یکدیگر متفاوت است بطوریکه ممکن است دنبالچه یک نفر از نظر اندازه 3-2 برابر دنبالچه دیگری باشد. در کسانی که دنبالچه بزرگتری دارند احتمال دردناک شدن آن بیشتر است. امتداد طولی دنبالچه دقیقا در امتداد ستون مهره نیست و معمولا به سمت جلو متمایل است. در موقع راه رفتن و خم شدن به جلو دنبالچه نسبت به بقیه ستون مهره حرکت نمیکند ولی در موقع نشستن بر اثر فشار محل نشستن، دنبالچه حدود 20 درجه به جلو خم میشود.

علائم درد دنبالچه

علامت مشخصه کوکسیدینی Coccydynia، درد دنبالچه موقع فشار مستقیم روی آن است مثلا موقعی که بیمار روی محل سفتی مینشیند دچار درد روی دنبالچه میشود. این درد معمولا با ایستادن و راه رفتن کاهش میابد. علائم دیگر عبارتند از:

     درد شدید و ناگهانی وقتی بیمار از حالت نشسته بلند میشود. منشا این درد به علت عملکرد عضلاتی است که به دنبالچه چسبیده اند و موقع برخاستن منقبض شده و دنبالچه را حرکت میدهند.

    گاهی اوقات بیمار بر اثر نشستن روی محل سفت درد ندارد و درد در موقع نشستن روی محل نرم بوجود میاید. در این بیماران دنبالچه قابلیت تحرک زیادی دارد. در حالت معمول در هنگام نشستن روی زمین، تماس زمین با دو استخوان در دو طرف و زیر لگن به نام ایسکیوم است. در موقع نشستن روی محل نرم، به عوض اینکه نیروی از محل نشستن مستقیما به لگن خاصره وارد شود به دنبالچه وارد میشود و اگر دنبالچه فرد قابلیت حرکت زیاد داشته باشد بر اثر فشار محل نشستن حرکت کرده و این حرکت موجب درد میشود.

    درد در موقع اجابت مزاج

    وقتی بیمار در حالت نشسته به پشت لم میدهد درد بیشتر میشود و بیمار ترجیح میدهد در موقع نشستن بیشتر به جلو خم شود. علت اینست که موقع لم دادن به عقب فشار بیشتری به استخوان دنبالچه وارد میشود.

 

    درد عمقی که ممکن است همیشه در ناحیه دنبالچه احساس شود.

    فشار با انگشت به ناحیه دنبالچه دردناک است.

    درد ممکن است به ران ها تیر بکشد

    درد ممکن است در حین عادت ماهانه افزایش یابد

    ممکن است فرد احساس کند محل نشستن وی ناپایدار است.

    اگر بیماری مدت طولانی ادامه یابد بیمار ممکن است به علت ترس از نشستن و به علت ایستادن طولانی دچار درد در کف پاها شود. بیمار ممکن است به علت بد نشستن روی صندلی ( برای کاهش دادن درد دنبالچه) دچار کمر درد شود. کم خوابی و اضطراب و افسردگی هم میتواند از عوارض ابتلا دراز مدت به این بیماری باشد.

منبع:ایران ارتوپد

 

توانبخشی و ورزش درمانی در کشیدگی و آسیب عضله همسترینگ

توانبخشی و ورزش درمانی در کشیدگی و آسیب عضله همسترینگ (Hamstring) :

 
 تعریف و عضلات تشکیل دهنده :
عضلات تشکیل دهنده شامل سه عضله می باشد که تحت نام کلی همسترینگ خوانده می شوند.

1. دو سرران Biceps Femoris
2.  نیمه تاندونی Semi tendinosus
3. نیمه غشایی Semi membranosus
   
   
   که محل اتصال این عضلات: یک سر به استخوانی که هنگام نشستن در قسمت باسن احساس می کنیم و سر دیگر پشت زانو می باشد.

 عمل عضله :
1. خم کردن زانو
2. به عقب بردن ران به طوریکه نزدیک به تنه شود. اگرچه این حرکات به طور خود به خودی انجام نمی شوند.
عضلات همسترینگ نقش حیاتی در راه رفتن، دویدن، پرش و کنترل حرکات تنه بازی می کنند.

 کشیدگی همسترینگ چیست؟
کشیدگی همسترینگ به منزله کشش شدید و یا پارگی فیبرهای عضلانی و یا بافتهای مربوط به این عضلات است.
این کشیدگی می تواند در یک انتها  و یا در هر جایی از طول عضله رخ دهد که بر اساس شدید آسیب به سه درجه تقسیم می شوند.
• درجه یک: کشش شدید و یا اندک پارگی چند فیبر عضلانی است. درد آن معمولاً محدود و قابل نشان دادن با انگشت می باشد. سفتی و ضعف ممکن است مشاهده شود. اگر انجام ورزش ادامه یابد و یا شدت آن بیشتر شود، ممکن است در هنگام ورزش درد از بین برود اما نکته قابل توجه اینجاست که این درد پس از پایان تمرین دوباره رجوع می کند و حتی ممکن است اینبار همراه با شدت بیشتری باشد.
• درجه 2: پارگی متوسط با مقدار بیشتری فیبر عضلانی که ناحیه دردناک بیشتر از درجه یک است و وسعت آن بیشتر است.
سفتی و ضعف وجود دارد و ناحیه دردناک ممکن است به دلیل خونریزی در بافت و یا عضله به رنگ آبی و یا کبود درآید.
آسیب ممکن باعث لنگیدن هنگام راه رفتن شود.
• درجه3: پارگی کامل عضله و کوفتگی شدید و وسیع آن و مشاهده برجستگی قسمت آسیب دیده یا مشخص شدن هنگام ناحیه .

 ورزشهایی که ریسک بالایی برای آسیب همسترینگ دارند شامل: فوتبال، بیسبال، بسکتبال و تعداد زیادی از ورزشهای دو میدانی می شوند. آسیب مزمن و عضله در دوندگان به علت مکانیزم آن یعنی تکرار حرکات دویدن بیشتر است.

 درمان های ورزشی و توانبخشی در آسیب عضله همسترینگ:  درجه یک:مانند دیگر آسیب های ورزشی رعایت اصل PRICE (محافظت، استراحت، یخ، فشار، بالا نگه داشتن عضو) سودمند می باشد. محافظت از عضو مانع افزایش شدت آسیب می شود.
استراحت و منع انجام فعالیتهایی که آسیب را تشدید می کنند باعث افزایش سرعت بهبود می شود. استفاده از یخ 15- 10 دقیقه، 3-2 بار در روز باعث کنترل التهاب و جلوگیری از افزایش ادم می شود. استفاده از گرما به دلیل افزایش خونریزی و آسیب عضله در 4-3 روز اول منع شده است.
استفاده از فشار در محل آسیب به وسیله باندهای کشی و یا جوراب های الاستیک به کنترل تورم و ادم کمک می کند. اگر در محل بانداژ احساس سوزن سوزن در عضو کردید ممکن به دلیل این باشد که باند را بیش از حد سفت بسته اید. استراحت و دراز کشیدن به طوریکه پاها بالاتر از سطح بدن باشند به کنترل تورم و آسیب کمک می کند این نکته یعنی بالا نگه داشتن عضو را نیز قبل از بستن باند کشی رعایت نمایید .

اگرچه بعضی از متخصصین اعتقاد دارند که کشش عضو در مراحل اولیه در درمان با ارزش است اما احتیاط لازم باید صورت گیرد.
زیرا کشش بیش از حد به طوری که احساس ناراحتی بیش از حد متوسط ایجاد شود ممکن است ترمیم را عقب بیندازد.
حرکات کششی ملایم و تمرینات مقاومتی سبک (شکلهای 4 و3 و 2) در روزهای اول پس از آسیب کمک به بازسازی منظم و مناسب بافت عضلانی می کند. در ادامه تمرینات استفاده از یخ در حالت کشش نه تنها در کنترل تورم کمک کننده است بلکه به حفظ انعطاف پذیری عضلات کمک می کند. (شکل 5)
در صورتی که ورزش هایی همچون: پیاده روی، دوچرخه سواری و کشش با صندلی (شکل 6) همراه با درد نباشند می توانید در روزهای اول پس از آسیب انجام دهید.
هنگام شروع ورزشهای مشکل تر و پیشرفته تر به یاد داشته باشید که هیچ گاه با فشار و دشواری زیاد تمرینات را انجام ندهید. مثلاً هنگام دویدن از شروع و توقف سریع خودداری نمائید و حرکاتی چون تمرینات بالستیک (پرتابی) را انجام ندهید. زیرا این تمرینات یا فشارهای سنگین می توانند موجب آسیب مجدد بافت عضلانی شوند. پس به یاد داشته باشید قبل از انجام چنین ورزشهایی بدن خود را به خوبی گرم نمائید و حرکات کششی را با صبر و حوصله و صرف وقت کافی (تقریباً 30 دقیقه) انجام دهید زیرا عضلات هنگامی به آمادگی مساعد می رسند که شما وقت کافی برای گرم کردن و انجام نرمش گذاشته باشید.

شکل2: حرکت کششی همسترینگ :  روی یک سطح صاف مثل میز بنشینید و پای مصدوم را در حالی که زانوها صاف است دراز کنید. اکنون در حالیکه کمرتان صاف است به جلو و به سمت انگشتان پا خم شوید.

شکل3: حرکت قدرتی و تقویتی همسترینگ : روی یک صندلی و مقابل یک تکیه گاه مثل درب اتاق بنشینید.یک باند الاستیک تهیه کنید. یک سر تیوپ الاستیکی را به دستگیره در و یا یک شیء ثابت و سر دیگر آن را به دور مچ پای خود ببندید. با خم کردن زانوی خود تیوپ را بکشید و سپس در مقابل کشش آن به آرامی زانوی خود را صاف کنید. برای افزایش میزان کشش و مقاومت و مشکل ساختن تمرین می توانید فاصله ی صندلی خود را از در زیاد کنید.

  

شکل4: حرکت کششی همسترینگ (2) :  مقابل دیوار دراز بکشید و پای آسیب دیده خود را بدون اینکه زانوها خم شود به دیوار تکیه دهید. برای افزایش میزان کشش می توانید تنه خود را به دیوار نزدیک تر کنید و پای خود را به موازای دیوار و اندکی از آن فاصله دهید.

شکل 5 : استفاده از یخ در حالت کشش عضله همسترینگ :

شکل 6: حرکات تقویتی عضله به وسیله صندلی : روی یک صندلی چرخ دار بنشینید و به کمک پای آسیب دیده با حرکات متوالی و با قرار دادن کف پای صدمه دیده خود را به جلو بکشید. توجه داشته باشید که کف پای شما نباید روی زمین کشیده شود. برای مشکل تر ساختن این حرکت می توانید تمرین خود را روی فرش انجام دهید.

  

صدمات مزمن عضلات همسترینگ به طور معمول درجه یک بوده و ناشی از عدم گرم کردن صحیح و انجام بیش از حد تمرین می باشند.
در صورتی که گرم کردن به طور مناسب صورت گیرد و تکنیک های کششی به درستی انجام شوند؛ استراحت عضله ی مصدوم با کاهش شدت، مدت و دفعات تکرار فعالیت های ورزشی ممکن است در ترمیم آسیب کافی بوده و مشکل را حل نماید. در صورت پایداری صدمات و علائم آن ، پیشنهاد می شود برای ارزیابی و پیگیری حتماً به پزشک متخصص مراجعه نمائید.
 درجه دو:
درمان در کشیدگی عضلات پشت ران درجه ی دو اکثر موارد شبیه درجه ی یک می باشد. با این حال سرعت پیشرفت در بهبودی باید کوتاهتر باشد و ترمیم نیز مدت زمان بیشتری طول می کشد (2 تا 3 هفته). پیشنهاد می شود در این موارد با پزشک متخصص مراجعه نمائید تا میزان بهبودی و سرعت ترمیم عضو آسیب دیده با برنامه ی مناسب افزایش یابد.
 درجه سه:
سریعاً به پزشک متخصص مراجعه نمائید و تکنیک PRICE را تا مدت 4 تا 6 هفته انجام نمائید.

 در چه صورت مراجعه به پزشک ضروری است؟
در صورتی که صدمه ی عضله درجه ی 2 و 3 باشد و یا درجه ی یک به طوری که شواهدی از آسیب عضله که با خود درمانی به صورت گفته شده در زمان مشخص (2 تا 3 هفته) بهبود نیافته باشد مراجعه به متخصص ضروری است. این می تواند نشانه ی آسیب شدید و یا مکانیسم متفاوت و نظم نامناسب در انجام تمرینات باشد.

 چه زمانی می توان با خیال آسوده به ورزش حرفه ای بازگشت؟به عنوان یک قاعده ی کلی؛ هر فعالیتی که در محل آسیب و یا در نزدیکی آن ایجاد درد کند، ممکن است باعث افزایش آسیب دیدگی شود و در ترمیم و بهبودی اختلال ایجاد کند.

 مانند ورزشکاران نادانی نباشید که با انجام ورزشهای سنگین با وجود درد در عضله ی آسیب دیده از یک صدمه که ممکن است بهبودی کمی یافته باشد یک آسیب مزمن عضله ی همسترینگ می سازند.

 چگونه می توان از وقوع آسیب بعدی همسترینگ جلوگیری کرد؟
برنامه تمرینی با سرعت رشد آهسته و قدم به قدم و متناسب و خاص رشته ی ورزشی شما باعث افزایش کارایی عضلات پشت ران می شود.

برنامه ی گرم کردن به طور مناسب و انجام حرکات و تمرینات کششی با زمان کافی را قبل از انجام ورزش و شرکت در مسابقات فراموش نکنید.

منبع :‌ پورتال پزشکی ورزشی ایران

آسیب تاندون و عضلات پشت ران

عضلات پشت ران یا هامسترینگ ها یک گروه عضلانی در پشت ران می باشند که متشکل از 3 عضله به نام های عضله دوسر رانی _ عضله نیم تاندونی و عضله نیم غشایی    (  semimembronus) می باشد. آسیب این گروه عضلانی یکی از شایعترین آسیبها و از علل مهم درد مزمن در ورزشکاران محسوب می گردد. شدت آسیب را به 3 درجه تقسیم می کنند: • درجه ۱: آسیب خفیف عضله همراه با پارگی جزئی فیبر عضلانی • درجه ۲: آسیب متوسط عضله با پارگی تعداد بیشتری فیبر عضلانی همراه با کاهش قدرت عضلانی  • درجه ۳: پارگی کامل عضله آسیب عمدتاً در محل اتصال عضله به تاندون در عضله دو سر رانی ایجاد میشود. آسیب مجزا به تاندون کمتر  اتفاق میوجود داشته باشد افتد ، مگر اینکه آسیب قبلی به آن وجود داشته باشد.جداشدگی تاندون از استخوان لگن نادر و عمدتاً در شرایطی که فرد بطور ناگهانی در وضعیتی که زانو باز است در مفصل لگن به جلو خم شود ( مثل افتادن اسکی باز به سمت جلو ) رخ می دهد.اغلب آسیب وارده به عضلات هامسترینگ در ورزشهایی مثل فوتبال و دوهای سرعت رخ می دهد.فرکانس آسیب این عضلات 33% آسیب های اندام تحتانی را در محدوده سنی 25-16 امسال در ورزشکاران را شامل می شود. آناتومی کاربردی این عضلات در بالا و در پائین به استخوان درشت نی ساق اتصال دارند. لذا برروی دو مفصل زانو و ران اعمال اثر می کنند. اینها سبب بسته شدن زانو و باز شدن مفصل ران ( بردن ران به عقب یا extension ) می شوند.همگی ازعصب سیاتیک عصب میگیرند.         بیومکانیک ورزشی رخدادهای دو میدانی که ورزشکارنیروی گریز از مرکز یا استارتهای قوی را تجربه می کند شانس ایجاد آسیب زیاد است. در ورزشهای تماسی مثل فوتبال در اثر ضربات مستقیم به این گروه عضلانی احتمال پارگی ،‌له شدگی یا خونریزی داخلی وجود دارد.له شدگی ها چنانچه در زمان برخورد ضربه ماهیچه منقبض باشد سطحی و اگر ماهیچه در حالت استراحت باشد عمقی تر خواهد بود،‌ در اسکی روی آب در صورت بروز حادثه احتمال جدا شدگی تاندون از لگن وجود دارد. عوامل مستعد کننده آسیب دیدگی 1- فقدان گرم کردن کافی قبل از مسابقه یا تمرین 2- انعطاف پذیری کم و نسبت توده عضلانی هامسترینگ ( توده عضلانی دوسر رانی )کمتر از 50% 3- سابقه آسیب قبلی این ناحیه 4- تکنیکهای غلط دویدن مثل بازکردن زیاد پاها از هم درهنگام دویدن. شرح حال و معاینه  • شرح حالی از کشش ناگهانی روی عضلات پشت ساق یا برخورد ضربه مستقیم به آنها • تورم و حساسیت در لمس محل اتصال تاندون عضله دو سر به سر استخوان نازک نی • تشدید درد محل آسیب در هنگامی که زانو در برابر مقاومت بسته شود. • در صورت وجود خونریزی داخل عضله گاهی یک توده برجسته بر روی عضله که در لمس حساس است وجود خواهد داشت. • در صورت پارگی کامل این عضلات یک توده نرم زیر پوست احساس می شود و فرد قادر نیست زانو را به عقب خم کند. تکنیکهای تصویربرداری دراغلب موارد تصویربرداری نقش مهمی در بررسی آسیب ندارد.                               • رادیوگرافی می تواند کلسیفیکاسیون را در افرادی که درد مزمن این ناحیه دارند را نشان دهد • در مواردی که به جداشدگی تاندون داریم رادیوگرافی می تواند چیزی نشان ندهد. • چنانچه ضعف واضح 3-2 روز بعد از آسیب ادامه یابد سونوگرافی یا MRI برای رد پارگی عضله یا خونریزی داخل عضله به کار میرود. • چنانچه رادیوگرافی یک ضایعه بزرگ را نشان دهد معمولاً MRI برای کمک به تشخیص علت و نیاز به جراحی صورت میگیرد. درمان  فاز حاد : یک هفته اول بعد از آسیب را شامل می شود.درمان بر حسب نوع و شدت آسیب وارده فرق می کند. درآسیبهای خفیف فرد بسرعت به تمرین بر می گردد اما در پارگی های کامل عضلانی فرد نیازمند جراحی است. بطور معمول در هفته اول درمان برروی کاهش درد و التهاب و تورم توسط استراحت ،‌ یخ درمانی و فشار موضعی متمرکز میباشد. برای ایجاد فشار موضعی از بانداژهای کشی استفاده و برای کاهش تورم پاها را بالا نگه می داریم. سرما درمانی را به اینصورت انجام می دهیم که 3 بار در روز و هر بار برای مدت 20 دقیقه یخ را روی عضو قرار می دهیم. در این مدت باید پای ورزشکار در وضعیتی باشد که زانوی وی باز و بالاتر از سطح قلب باید صورت گیرد. فاز بهبودی:از 1 الی 6 هفته متغیر است. این فاز بر 3 اصل محوری استوار است: 1- افزایش دامنه حرکات مفصلی 2- افزایش انعطاف پذیری 3- افزایش قدرت عضلانی در فاز بهبودی ورزشهای کشتی درجا ( static ) را انجام می دهیم قبل از شروع نرمش باید محل آسیب توسط دستگاه گرم شود و در هنگام فیزیوتراپی درد ایجاد شده را با تحریک الکتریکی یا یخ از بین برد. رسیدن به بی دردی کامل در تمام طول دامنه حرکت مفصلی برای انجام  وشروع حرکات قدرتی لازم نیست. می توان تا جایی از دامنه حرکت که درد زیادی ایجاد نشده تمرین کرد و ترجیحاً در حضور یک فیزیوتراپ. بازگشت به رقابت  برای بازگشت به رقابت باید قدرت و توده عضلانی عضلات هامسترینگ حداقل 50% توده عضلانی عضله چهار سررانی باشد و عضلات هامسترینگ حداقل 90% قدرت قبل از آسیب را بدست آورده باشند. پیشگیری از آسیب دیدگی اصول مهم پیشگیری  1- گرم کردن مناسب قبل از تمرین ( حرکات کششی ) 2- حفظ انعطاف پذیری در کنار افزایش قدرت عضلانی  3- عدم تمرین در هنگام خستگی ( مهترین جزء است) منبع :www.sportmedicine.ir

آسیبهای عضله چهار سر ران ( Quadriceps injury )

علایم و نشانه های شایع درد تورم سفتی ضعف ناپایداری قفل شدن     پیش زمینه  عضله چهارسر ران از 4 عضله مجزا شکل می گیرد که اشاره خواهد شد یکی از این عضلات عضله مستقیم رانی ( رکتوس فموریس ) می باشد. شایعترین آسیب عضله چهار سر له شدگی و کوفتگی است که عمدتاً در عضله رکتوس فموریس ایجاد میشود که در جلوی ران قرار داد. سایر آسیب های این عضله عبارتند از : کشیدگی تاندون و یا جداشدگی و پارگی تاندون، پارگی جزئی یا کامل عضله در اثر کشش،‌ پارگی غلاف عضلانی ( فاسیا ) هم نوع دیگری از آسیب این عضله می باشد که در آن بخشی از عضله بصورت توده ای نرم در زیر پوست برجسته خواهد شد.   فرکانس  • میزان بروز له شدگی این عضله در ورزشهای روبرو به این گونه است: کاراته 3/2% جودو 4/2% و فوتبال 6/1% و سایر ورزش ها کمتر از 1% در سال • پارگی تاندون چه در افراد سالمند و چه در جوانها شایع است. در اجتماع میانگین سنی پارگی تاندون عضله چهار سر رانی 65 سال است. اما در ورزشکاران میانگین سنی این آسیب 30-15 سالگی است. پارگی تاندون عمدتاً در ورزشهای پرشی( پرش از مانع ) و وزنه برداری رخ می دهد آناتومی کاربردی  در اطراف استخوان ران سه ناحیه عضلانی داریم: در جلو چهار سر رانی در داخل عضلات جمع کننده به داخل ( ادوکتورها ) و در عقب عضلات هامسترینگ. عضله چهار سر رانی بعنوان باز کننده مفصل زانو و خم کننده به جلوی مفصل ران عمل می کنند. این عضله خود متشکل از 4 عضله کوچکتر است که در مجموع 4 سررانی خوانده می شوند و عبارتند از : واستوس لاترایس (vastus lateralis ) و استوس مدیالیس ( vastus medialis ) و واستوس اینترمدیال و عضله رکتوس فموریس ( مستقیم رانی ) عضلات واستوس دربالا به استخوان ران اتصال دارند و در پائین به برجستگی استخوان درشت نی. عضله رکتوس فموریس در بالا به استخوان لگن اتصال دارند و در پائین به برجستگی استخوان درشت نی. لذا عمل خم کننده به جلوی مفصل ران ناشی از عمل عضله مستقیم رانی است بیومکانیک ورزشیدر مطالعات دیده شده که حداکثر فعالیت عضله چهار سر در هنگام شروع باز شدن زانو در حرکاتی مثل ضربه زدن به توپ یا پرتاب پا در ورزشهای رزمی است. قدرتی که عضله چهارسر می تواند اعمال کند می تواند تا 7 برابر وزن بدن باشد. کشیدگی و پارگی عضله عمدتاً در ورزشکارانی رخ می دهد که با شدت در وضعیتی که زانو باز می شود به جسم یا فردی ضربه می زنند مثلاً‌ در هنگام ضربه با پا به کیسه بوکس. پارگی می تواند جزئی یا کامل باشد،‌ یک ضربه ناگهانی قوی می تواند سبب از هم گسیختگی کامل رباط عضله از محل اتصالش به اسنخوان شود. شرح حال آسیب دیدگی در له شدگی ها  • شرح ضربه مستقیم به جلوی ران خوردن یا جلوی ران به شی وجود دارد. • درد جلوی ران _ بلند شدن از زمین همراه با درد جلوی ران است. • عدم توانایی در باز کردن زانو و جلو آوردن ران. در کشیدگی تاندونی  • معمولا در پرنده ها ( پرش با نیزه یا پرش با مانع ) دیده می شود. • درد و اختلال عملکرد به صورت ناگهانی بعد از تمرین یا 3-1 روز بعد. در کشیدگی عضله  • معمولاً در دونده های دو سرعت ( استارت زدن ) دیده میشود. • معمولاً درد در انتهای تحتانی ران و کمی بالاتر از کشکک شدیدتر است.

معاینه بالینی 
در له شدگی 
• قسمت داخل و پشت ران درد ندارد و درد در جلوی ران با لمس داریم.
• جلوی ران متورم و حساس است.
•میزان خم شدن ران محدود است: علائم :ملایم: ˚90 – متوسط :بین ˚ 90 تا ˚ 45 و شدید: کمتر از ˚ 45 .
• افزایش محیط دور ران ( بخاطر تورم )
• فرد می تواند پایی را که در زانو صاف است جلو بیاورد ( رژه نظامی )
در کشیدگی عضلانی 
• فرد در برابر مقاومت دست مادر حالیکه زانو را باز می کند در انتهای تحتانی ران درد دارد.
• در لمس قسمت تحتانی ران درد دارد.
در پارگی تاندون 
• عدم توانایی در جلو آوردن پا ( عدم توانایی رژه نظامی رفتن )
• عدم وجود عضله در قسمت تحتانی ران و یک توده بر جسته زیر پوستی در قسمت فوقانی ران ( عضله جمع شده )
در پارگی غلاف عضله ( فاسیا ) 
• یک توده متحرک و نرم زیر پوست
• امکان دارد در لمس حساس باشد.
• در هنگام انقباض عضله برجسته تر میشود

تصویربرداری 
• در بیماران با پارگی خفیف ( علائم آنرا دارند ) یا له شدگی های خفیف لزومی ندارد.
• در بیمارانی که تشخیص قطعی نداریم یا درد شدید دارند یا افراد مظنون به پارگی کامل عضله و نیز آنها که له شدگی شدید دارند نیاز به رادیوگرافی وجود دارد.
• در افراد با له شدگی رادیوگرافی شواهدی از کلسیفیکاسیون محل چند هفته بعد نشان می دهد. 
• احتمال شکستگی کشکک همراه با پارگی تاندون وجود دارد. عکس رادیوگرافی در این موارد سایه تاندون جدا شده ، قطعات کشکک و تجمع مایع در زانو را نشان می دهد.
• در مواردی که پارگی تاندون را با معاینه تشخیص داده ایم عکس قدامی-خلفی وبا نمای جانبی از زانو لازم است.
• سونوگرافی در موارد پارگی های شدید به اندازه MRI مفید است و ارزانتر نیز میباشد.
• MRI حساسترین روش برای بررسی ضایعات چهارسر رانی می باشد. به کمک MRI می توان پارگی های کامل و جزئی ،  خونریزی های بافت نرم ، آسیبهای تاندونها، تومورهای عضلانی و آسیبهای غلاف عضلانی را بخوبی شناسایی نمود.

درمان طبی 
شامل استراحت ،‌ عدم تحرک و فشار موضعی محل با بانداژ است. در موارد پارگی تاندون، جداشدگی تاندون از استخوان،‌ پارگی عضله و خونریزی داخل عضله نیاز به جراحی وجود دارد.

در مورد له شدگی ها زانو را در زاویه ˚120 غیر متحرک و با بانداژ محکم می بندیم. و تا 24 ساعت 3-2 بار و هر بار بمدت  20 دقیقه یخ درمانی می کنیم. بعد از 24 ساعت پا را از وضعیت ˚120 خارج کرده و تحریک الکتریکی و ماساژ می دهیم. درد چند روزی طول می کشد به آرامی به وضعیت تحمل وزن در می آئیم. و از تکرار رفتارهای قبلی منجر به آسیب پرهیز می کنیم.

منبع :www.sportmedicine.ir

لنگش کودکان را جدی بگیرد

پرتس یا سیاه شدن سر استخوان ران

بیماری پرتس نوعی نکروز یا سیاه شدن سر استخوان ران در لگن بچه ها است که مهمترین مشخصه این بیماری اختلال موقت در خون رسانی سر استخوان ران در ناحیه لگن در دوران کودکی است.

این بیماری بیشتر در سنین 10-4 سالگی دیده می شود و شیوع آن در پسر ها 5 برابر دخترها است نام کامل این بیماری لگ کالو پرتس Legg-Calve-Perthes است. 
همانطور که گفته شد مشخصه اصلی این بیماری قطع شدن خون رسانی به سر استخوان ران است اما چرا این خون رسانی مختل می شود به درستی مشخص نیست ولی این اختلال در بیشتر اوقات گذرا است و بعد از مدتی خون رسانی مجدداً برقرار می شود. 
در ابتدا شدت این بیماری کم است اما بتدریج پیشرفت کرده و علائم بیمار بیشتر می شود. بعد از مدتی بیماری فروکش می کند و علائم بیماری هم کم می شود. این زمان از چند ماه تا حتی دو سال هم ممکن است ادامه داشته باشد. پس بیماری چه با درمان و چه بدون درمان ابتدا سیر پیشرونده ای داشته و سپس فعالیت آن خودبخود متوقف می شود. 
ممکن است خون رسانی به تمام نقاط سر استخوان قطع شود و یا گاهی فقط قسمتی از سر استخوان ران خون رسانی خود را از دست بدهد که در این موارد شدت بیماری کمتر است. 
در بسیاری از اوقات دوره 2-1 ساله بیماری حتی بدون اینکه بیمار یا والدین او متوجه بیماری شوند طی شده و خوب می شود ولی در تعدادی از بیماران در همین مدتی که سر استخوان ران دچار کاهش خون رسانی است ممکن است آثار جبران ناپذیری به وجود بیاورد. 
وقتی خون رسانی به سر استخوان ران مختل می شود استخوان سختی خود را از دست داده و به اصطلاح نرم می شود و وارد شدن وزن تنه به این استخوان نرم شده موجب می شود که شکل سر استخوان ران و حتی گردن استخوان ران به تدریج تغییر کند و حالت گرد و کروی خود را از دست بدهد و اکثر مشکلاتی که برای بیمار به وجود می آید به علت همین تغییر شکل است.

بعد از مدتی که از فعالیت بیماری گذشت، عروق خونی مجدداً رشد کرده و به سر ران می رسند. در نتیجه بیماری متوقف می شود. با برگشت خون رسانی به استخوان سختی آن مجدداً به حالت اولیه برمی گردد ولی شکل آن به حالت کروی اولیه باقی می ماند. 
سر استخوان ران که شکل کروی خود را از دست داده است دیگر نمی تواند به راحتی در درون حفره استابولوم حرکت کند در نتیجه به تدریج و با گذشت چند سال حرکت مفصل محدود شده و عضلات ران لاغر شده و لنگش بوجود می آید و در نهایت مفصل تخریب شده و دچار استئوآرتریت یا آرتروز می شود. 
تمام کوشش هایی که پزشک معالج در درمان این بیماری انجام می دهد به این خاطر است که بعد از اینکه بیماری فروکش کرد سر فمور تغییر شکلی پیدا نکرده باشد یا این تغییر شکل حداقل باشد. 
این بیماری در دختران کمتر دیده می شود ولی اگر دیده شود بسیار وسیع تر بوده و با آسیب بیشتر به سر ران همراه است و نتیجه درمان به خوبی نتایج درمان در پسران نیست. علائم بیماری پرتس بیماری معمولا با لنگش شروع می شود معمولا نزدیکان بچه هستند که متوجه می شوند وی در حین راه رفتن می لنگد و خود بچه متوجه آن نمی شود. 
گاهی بچه از درد ملایمی در ناحیه لگن یا کشاله ران یا ران و یا حتی زانو احساس ناراحتی می کند پس در هر بچه ای که از درد زانو ناراحت است پزشک معالج باید به فکر این بیماری هم باشد. این ناراحتی ها چند هفته یا چند ماه طول می کشند درد در موقعی که مفصل ران حرکت میکند بیشتر است پس شدت درد با فعالیت بدنی بیشتر و در موقع استراحت کمتر می شود. 
این علائم در طی چند ماه بتدریج ایجاد شده و تشدید می شوند. سپس با کاهش فعالیت بیماری، التهاب و درد کم کم از بین می رود. گاهی حتی لنگش هم خوب می شود. تشخیص بیماری پرتس تشخیص این بیماری معمولا توسط رادیوگرافی ساده انجام می شود و در سیر بیماری معمولاً عکس برداری های متعددی برای مشخص شدن وضعیت پیشرفت بیماری از بیمار به عمل می آید. درمان گرچه شیوع بیماری پرتس در دختران کمتر از پسران است ولی در صورت وقوع بیماری در یک دختر، معمولاً شدت آسیب و تخریب بیشتر است. در بچه های کم سن و سال ( سنین حدود 6-2 سال) که در رادیوگرافی اولیه، تغییرات شدید نیست؛ درمان معمولاً فقط به صورت تحت نظر داشتن بیمار است.درمان غیر جراحی بیماری پرتس در درمان غیر جراحی معمولاً از داروهای ضد التهاب مثل بروفن به مدت چند ماه برای کاهش التهاب مفصل استفاده می شود. ممکن است لازم باشد تا بیمار برای مدتی از عصای زیر بغل استفاده کند. در مواردی که بچه به علت کاهش دامنه حرکتی مفصل، دچار لنگش شده است، ممکن است دوره کوتاهی استراحت و کشش اندام و یا یک دوره فیزیوتراپی مفید باشد. در فیزیوتراپی حرکات ساده ای به کودک آموزش داده می شود تا دامنه حرکتی مفصل بهتر شود. به این صورت که بچه به پشت می خوابد و زانوها را خم کرده، در حالی که کف هر دو پا روی زمین است. والدین او زانوهایش را با کف دست می گیرند. بچه سعی می کند بصورت فعال زانوهایش را به هم نزدیک کرده و از هم دور کند و والدین او سعی می کنند در این حرکات به او کمک کنند. 
در روش دیگر، بچه به پشت می خوابد و پاهایش را صاف و مستقیم روی زمین نگه می دارد و سعی می کند کل اندام پایینی خود را به داخل و خارج بچرخاند. 
اگر دامنه حرکتی مفصل ران کم شود یا رادیوگرافی ساده یا ام آر آی علائمی از پیشرفت بیماری را نشان دهند، ممکن است پزشک معالج تصمیم به گچ گیری بیمار بگیرد. در این روش تنه و اندام های پایینی بیمار توسط گچ در وضعیتی قرار می گیرند که پاها از هم باز باشند. به این نوع گچ گیری، گچ اسپیکا یا اسپایکا Spica cast می گویند. این وضعیت موجب حمایت بیشتر سر استخوان ران شده و برای بیمار مفید است. 
گچ گیری معمولاً در اطاق عمل انجام می شود و پزشک معالج برای اینکه بتواند پاها را بیشتر از هم باز کند (و سر استخوان ران را بیشتر در داخل حفره استابولوم قرار دهد) ممکن است با یک عمل جراحی کوچک عضله کشاله ران را بلندتر کند. معمولاً گچ 6-4 هفته باقی مانده و بعد از خارج کردن آن نرمش های لازم برای افزایش دامنه حرکات انجام شده و ادامه می یابد.

روش دیگر درمان استفاده از بریس مخصوصی است که با بستن آن در ناحیه لگن، ران های بیمار از هم فاصله می گیرند هدف از این درمان این است که با دور شدن ران ها از یکدیگر، سر استخوان ران بهتر در داخل حفره استابولوم قرار بگیرد. با قرار گرفتن بهتر سر استخوان ران در حفره استابولوم، شکل کروی این حفره بهتر می تواند از سر استخوان ران محافظت کند و احتمال تغییر شکل سر استخوان ران کمتر می شود. درمان جراحی بیماری پرتس گاهی اوقات برای درمان بیمار نیاز به عمل جراحی وجود دارد در حین جراحی معمولا استخوان ران در قسمت بالایی آن شکسته شده و در وضعیت جدیدی توسط پلاک دوباره در کنار یکدیگر قرار می گیرد تا حتی الامکان از تغییر شکل آن جلوگیری شود. 
گاهی اوقات لازم می شود توسط عمل جراحی دیگری حفره استابولوم گودتر شود تا سر فمور که به علت بیماری بزرگتر شده است بطور کامل در درون حفره استابولوم قرار گیرد. 
بعد از هر کدام از اعمال جراحی ذکر شده گچ گیری مطابق روش توضیح داده شده در قبل انجام می شود. بعد از درآوردن گچ، مجددا فیزیوتراپی برای بدست آوردن حرکات مناسب مفصل ران نیاز است.

منبع: "پیک توانا"