آیا با بیماری می‌توان ورزش کرد؟

برای خیلی از افراد این سوال پیش می‌آید که به هنگام بیماری بهتر است استراحت کنند یا ورزش کنند.

در این زمینه تحقیقاتی انجام شده است و دکتر وسلیک از دانشگاه لولیولا در این زمینه توصیه‌هایی کرده است. ورزش کلید سلامتی است، اما زمان‌هایی هست که بدن شما به استراحت احتیاج دارد هنگامی که مریض هستید اگر فعالیت خود را کمتر کنید، طبیعی‌تر است. انتخاب بین ورزش و استراحت بستگی به نوع بیماری نیز دارد. هنگامی که مریض هستیم بدن ما سخت‌تر کار می‌کند و انرژی زیادی را برای مقابله با بیماری مصرف می‌کند.

برای مثال کسانی که مشکل قلبی دارند اگر ورزش شدید انجام دهند خود را در معرض آسیب بیشتر قرار می‌دهند. کسانی که دیابت دارند نیز باید از خطرات آگاهی داشته باشند. گلوکز خون این افراد بالا است و به هنگام ورزش گلوکز پایین می‌آید، بنابراین این افراد باید میزان گلوکز و قند خون خود را تحت نظر داشته باشند.

اگر نشانه‌های بیماری شما بالاتر از گردن باشد یعنی گلودرد، آبریزش بینی و غیره ورزش کردن آنقدر‌ها خطرناک نیست. اگر احساس مریضی می‌کنید و می‌خواهید ورزش کمتر کنید سعی کنید با سرعت کمتر آن را انجام دهید. نباید از خود انتظار داشته باشید که انرژی همیشگی را مصرف کنید.

اگر نشانه‌های زیر را مشاهده کردید ورزش نکنید: بدن درد، تب، اسهال و استفراغ، مشکلات تنفسی و گرفتگی سینه، سرگیجه.

هم‌چنین باید به این قضیه توجه کنید که کجا می‌خواهید ورزش کنید و احتمال این‌که افراد از شما بیماری را بگیرند چقدر است.

اگر سرفه و عطسه می‌کنید سعی کنید از ورزش‌هایی هم‌چون بسکتبال پرهیز کنید،‌ مثلا می‌توانید به پیاده‌روی بروید. هر موقع خواستید از وسائل باشگاه استفاده کنید اول آن را تمیز کنید، چون نمی‌دانید که قبل از شما چه کسی از آن استفاده کرده است.

هنگامی که بعد از دوران بیماری به ورزش عادی خود باز می‌گردید، خیلی استاندارد‌های خود را بالا در نظر نگیرید. بهتر است ورزش را آرام شروع کنید. بدن شما به شما خواهد گفت که چه موقع سرعت خود را بالا ببرید.

منبع : سایت پزشکان ایران

آسیب دیدگی های متداول در ورزش

آسیب دیدگی های متداول در ورزش
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود.

راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.
آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.
نکته:  RICE مخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.
1.  ورم تاندون آشیل
وقتی از تاندون پشت زنو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.
پیشگیری و درمان:  دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICE و درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.
2.  ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد.

در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.
3.  کشیدگی ماهیچه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICE و درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.
4.  درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.
پیشگیری و درمان:  پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.
5.  درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.
پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.
6.  کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICE و دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد.

خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود یابید.
7.  آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه  RICE و داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.
8.  رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.
پیشگیری و درمان:  تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICE و داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.
9.  آسیب دیدگی شانه
%20 آسیب دیدگی های ورزشی مربوط به شانه است که شامل دررفتگی، رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی می شود. این آسیب دیدگی در ورزشهایی مثل تنیس، شنا، وزنه برداری، بیسبال  و والیبال بیشتر اتفاق می افتد. علائم ای عارضه، بروز درد، کوفتگی عضلانی و احساس ضعف و ناتوانی در شانه می باشد.
پیشگیری و درمان: برای پیشگیری از وقوع این عارضه که بیشتر زمانی اتفاق میافتد که مدتی از شانه خود استفاده  نکرده باشید. مثل دوران تعطیلات لیگ، بهتر است قبل از شروع ورزش عضلات آن را با وزنه زدن تقویت کنید. بهترین راه های درمانی برای این عارضه نیز RICE و داروهای ضد-تورمی است.
10.  آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼ این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند.

دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.
پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.
پیشگیری بهترین درمان است
اکثر آسیب دیدگی های ورزشی به خاطر گرم نکردن صحیح و انجام حرکات کششی به طریقی نادرست قبل از ورزش کردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از این رو بهترین راه پیشگیری انجام حرکات صحیح کششی قبل و پس از ورزش و افزایش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش میباشد.

منبع:mardoman.net

در مواقع آسیب‌دیدگی چگونه ورزش کنیم؟

در مواقع آسیب‌دیدگی چگونه ورزش کنیم؟

مردم یا برای تناسب اندام و متعادل نگه‌داشتن وزن خود ورزش می‌کنند و یا برای سرگرمی و لذت بردن از بازی‌های ورزشی این کار را انجام می‌دهند اما گاهی ممکن است درست همان لحظه که در اوج لذت از ورزش کردن هستید دچار آسیب‌دیدگی عضوی شوید و در این شرایط ادامه کار، دشوار می‌شود.

 پزشکان به دوستداران ورزش توصیه می‌کنند برای آن که بتوانند در دوران آسیب‌دیدگی هم فعالیت بدنی داشته باشند، توصیه‌های زیر را به کار بگیرند:

- در صورتی که از ناحیه زانو دچار آسیب‌دیدگی شده‌اید و نمی‌توانید برای مدت طولانی راه بروید یا بدوید، این کار مفید را ترک نکنید بلکه می‌توانید پیاده‌روی کوتاه‌تر و سبک‌تری داشته باشید اما باید به خاطر داشته باشید در صورتی که پزشک معالجه‌تان انجام هر گونه فعالیت را منع کرده باشد، بهتر است توصیه‌های پزشک را جدی بگیرید.

- اگر از آن دسته افرادی هستید که به رفتن به باشگاه بدنسازی عادت دارید اما به دلیل آسیب‌دیدگی جسمی، از این کار محروم شده‌اید می‌توانید در منزل به شکل موضعی عضلات بدن خود را ورزش دهید و تمرینات بدنی را روی اعضای سالم انجام دهید. در این مواقع حتما مراقب باشید که به عضو یا عضله آسیب دیده فشار نیاورید.

- اگر از ناحیه مچ پا، شانه‌ها یا گردن دچار آسیب‌دیدگی شده‌اید، به سختی خواهید توانست حرکت جایگزینی را انتخاب کنید. در این شرایط قادر نخواهید بود حرکات پیشین را به همان شکل انجام دهید اما می‌توانید حرکات ورزشی را انتخاب کنید که برای انجام آنها فشار به قسمت‌های خاصی از بدن وارد نمی‌شود بلکه در تمام بدن پخش می‌شوند.

پزشکان همچنین توصیه می‌کنند: اگر از زمره افرادی هستید که به ورزش زیاد عادت دارید و بدون انجام فعالیت‌ بدنی، احساس خستگی و کسالت بیشتری می‌کنید خوب است بدانید که در برخی انواع آسیب‌دیدگی جسمی، تنها گزینه مناسب استراحت کردن است. بدن شما گاهی واقعا به استراحت نیاز دارد و این آسیب‌دیدگی شاید فرصتی مغتنم برای استراحت کردن باشد.

منبع : سایت وزارت بهداشت ودرمان

شایع‌ترین آسیب‌های عضلانی در ورزش

 

هر سال حدود 4 درصد از ورزشکاران به دلیل یک آسیب ورزشی به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند. این موضوع بسیار طبیعی است، زیرا هر نوع فعالیت بدنی، حتی پیاده‌روی نیز اگر درست انجام نشود، در طولانی‌مدت به ماهیچه‌ها و مفاصل آسیب می‌رساند. از سوی دیگر احتمال بروز آسیب در ماهیچه‌ ها و تاندون‌ها و حتی در موارد نادر، شکستگی استخوان نیز در ورزشکاران بیش از مردم عادی است. پس، چه بهتر که هنگام ورزش، احتیاط‌های لازم را به عمل آورید تا احتمال بروز آسیب‌های جسمی‌ به حداقل برسد.

ساختار بدن هر انسانی متفاوت از دیگری است و در برخی ساختارها، نقاط ضعیفی وجود دارد که می‌تواند احتمال آسیب‌های ورزشی را افزایش دهد؛ به عنوان مثال آسیب‌دیدگی اعضای پایینی می‌تواند به دلیل داشتن کف پای صاف ، بلندی یا کوتاهی قد در مقایسه با قد طبیعی و زانوهای پرانتزی باشد، اما دلیل اصلی این آسیب‌ها، بد آماده کردن بدن خود برای ورزش است.

برای انجام تمامی فعالیت‌های ورزشی ابتدا باید بدن خود را گرم کنید تا ماهیچه‌ها نرم شوند. حرکات کششی، عملکرد ماهیچه‌ها را بهبود می‌بخشد و بهترین حرکت برای پایان ورزش و آرام کردن بدن است.

وقتی ورزش را آغاز می‌کنید، نباید اعتماد بیش از حد به خود داشته باشید و با حرکات سنگین شروع کنید. لازم نیست همان ابتدا رکوردها را بشکنید. ورزش باید به تدریج و با بالا رفتن استقامت بدنی سنگین شود. وقتی روزه‌اید، ورزش نکنید.

در طول ورزش باید مرتبا آب بنوشید. آب‌رسانی به بدن، به جریان خون درون فیبرهای ماهیچه‌ای کمک می‌کند.

نکته مهم‌تر اینکه همیشه از وسایل و تجهیزات مناسب بهره‌ ببرید، مثلا کفش‌ مناسب ورزشی بپوشید و قبل از آغاز هر ورزشی به دوره آموزشی آن بروید تا حرکات صحیح به شما آموزش داده شود. فکر نکنید ذاتا تنیس‌باز یا فوتبالیست به دنیا آمده‌اید.

در اینجا قصد داریم شما را با برخی آسیب‌های عضلانی ناشی از ورزش آشنا کنیم.

کوفتگی

کوفتگی در پی انجام حرکات ماهیچه‌ای طولانی و شدید روی ماهیچه‌ای که به خوبی آماده نشده، یا آب‌رسانی به آن کم بوده پیش می‌‌آید.

کوفتگی ماهیچه پس از ترشح بیش از حد اسیدلاکتیک در آن است. معمولا درد ناشی از کوفتگی پس از اتمام ورزش حس می‌شود و به شکلی نوعی هشدار است.

چند روز استراحت، یک حمام گرم، ماساژ و حرکات کششی آرام سبب رفع کوفتگی خواهد شد.

گرفتگی عضلات

گرفتگی عضلات گاهی در حین ورزش یا پس از آن عارض می‌شود. دلیل این آسیب نیز آماده نبودن و گرم نشدن کافی ماهیچه‌ قبل از آغاز ورزش یا استفاده ی بیش از حد از آن است.

گرفتگی عضلات در اکثر موارد نشانه خستگی مفرط است.

گرم کردن ماهیچه‌ و استراحت چند روزه، ماساژ و انجام حرکات کششی پس از ساکت شدن درد می‌تواند از جمله درمان‌های اساسی باشد.
درد عضلات بعد از ورزش

کبودی

کبودی پس از شوک مستقیم بر ماهیچه منقبض شده به وجود می‌آید. درد و ورم از جمله عوارض کبودی است. در حقیقت پارگی رگ‌های خونی سبب پخش مقداری خون در زیر پوست می‌شود. بر حسب میزان کبودی، دوران بهبودی از چند روز تا چند هفته متغیر است.

وقتی نقطه‌ای از بدن کبود می‌شود، نباید به هیچ عنوان آن را کشید، یا ماساژ داد، یا گرم کرد.

بهترین راه‌ حل برای برطرف کردن کبودی، گذاشتن یخ روی محل و استراحت دو تا سه روزه است. در موارد شدیدتر باید به پزشک مراجعه کرد.

کشیدگی عضلات

این آسیب به زمانی گفته می‌شود که ماهیچه بیش از حد کشیده شود و در نتیجه دچار التهاب گردد. بر خلاف کوفتگی، درد ناشی از کشیدگی عضلات در حین تمرین شروع می‌شود. یخ و استراحت کامل برای چند روز، درمان کشیدگی عضله است.

پارگی ماهیچه

وقتی ماهیچه بیش از حد توان کشیده شود، ممکن است برخی از فیبرهای آن پاره شده و فرد دچار پارگی ماهیچه شود. بهتر است در این شرایط به پزشک مراجعه کنید.

چگونه آسیب ورزشی را درمان کنیم؟

درمان آسیب‌های ورزشی در سه کلمه «استراحت»، «یخ» و «کمپرس» خلاصه می‌شود.

استراحت به شما کمک می‌کند دچار آسیب‌ جدید و خون‌ریزی نشوید.

یخ سبب فروکش کردن التهاب می‌شود و درد را ساکت می‌کند.

کمپرس هم مانع از کبودی می‌شود.

یخ تنها می‌تواند برای 10 دقیقه رگ‌های خونی را سفت کند، اما بعد از این مدت، محل آسیب دیده ورم می‌کند. بهتر است ابتدا برای 10 دقیقه یخ را روی محل بگذارید. بعد 10 دقیقه به آن استراحت دهید و بعد مجددا برای یک تا دو ساعت این کار را تکرار کنید.

در نهایت به کمک باند کمپرس، محل را ببندید تا خون در نواحی اطراف پخش نشود.

در روزهای بعد برای جلوگیری از خون‌مردگی و ورم، استفاده از یخ را ادامه دهید، اما می‌توانید به جای 10 دقیقه، مدت آن را 30 دقیقه کنید.

کلمات کلیدی مطلب : آسیب‌های عضلانی - ورزش - ماهیچه -
منبع :پارسی طب

خطرات ورزش

ورزش به مانند دیگر دخالت های پزشکی یا سلامتی ، هزینه های بالقوه ای هم دارد. این هزینه ها از ناراحتی های جزئی نظیر وقت صرف شده برای ورزش ، تا مشکلات جدی تر از جمله آسیب و حتی مرگ ناگهانی متغیر هستند. * آسیب ها روشن است که ، آسیب هایی به استخوان ، عضلات و مفاصل ورزشکاران وارد خواهد شد. علیرغم گزارش های بی پایه در رسانه های عمومی در مورد نرخ های بسیار بالای آسیب در میان ورزشکاران بزرگسال ، چند مطالعه خوب در مورد آسیب های ورزشی در جمعیت ها وجود داشته است. یکی از مشکلات انجام دادن چنین مطالعاتی نیاز به شناسایی تعداد موارد ( افرادی که آسیب می بینند ) و هم تعداد افراد در معرض خطر آسیب ( تعداد کل افراد ورزش کننده در جمعیت ) بوده است. این دو رقم جهت محاسبه نرخ های واقعی آسیب ضروری هستند. بهترین مطالعات قابل دسترس در مورد نرخ های آسیب می گوید که حدود 25 تا 30 درصد دونده های بزرگسال در طول یک سال آسیب خواهند دید ، در صورتی که آسیب اینگونه تعریف شود: حادثه ای که باعث می شود فرد انجام دهنده ورزش را به مدت حداقل یک هفته متوقف کند. در صورتی که آسیب های جدی تر ، نظیر آن دسته از آسیب هایی که فرد برای آنها به دنبال مراقبت های پزشکی می رود ، در نظر گرفته شوند ، نرخ های آسیب بسیار کمتر ، شاید در دامنه 1 در صد در سال شود. اطلاعات کمی در مورد علل صدمات ورزشی وجود دارد. یک عامل که به آسیب ارتباط داده شده است مقدار ورزش است؛ برای مثال ، افرادی که مسافت های بیشتری را می دوند نسبت به کسانی که مسافت های کمتری می دوند احتمال بیشتری دارد که آسیب ببینند. عواملی نظیر سن ، جنسیت ، شکل بدن و تجربه نشان داده نشده است که با خطر آسیب ارتباط داشته باشند. منطقی به نظر می رسد که ناهنجاری های ساختاری ، افزایش های ناگهانی در شدت تمرین ، و نوع وسایل مورد استفاده احتمالا با خطر صدمه ارتباط دارند؛ اما ، اطلاعاتی که از این عقیده ها پشتیبانی کند در دسترس نمی باشد. با توجه به اطلاعات علمی محدود در زمینه خطر صدمه ، به ورزشکار توصیه می شود که تا زمان درک بهتر علل آسیب ، روال حس تجربی خود را دنبال کنند. ورزشکاران باید برنامه شان را به آرامی آغاز کنند و به تدریج تا سطوح شدید تر تمرینات بالا بروند. باید از وسایل خوب استفاده کنند و توجه خاصی را به کفش مناسب داشته باشند. ورزشکارانی که صدمات قبلی داشته اند باید احتیاط کنند و بدن شان را از جهت علائم هشدار دهنده اولیه آسیب کنترل کنند. اگر مشکلی کم کم توسعه پیدا کرد ، توصیه خوب متوقف کردن ورزش یا کاهش شدت تمرین به مدت چند روز است تا مشخص شود آیا مشکل از بین می رود. ورزشکاران باید جرات داشته باشند روی خود آزمایش هایی را انجام دهند تا در یابند چه نوع روال های تمرینی و تکنیک هایی راحت تر به نظر می آیند و احتمال کمتری برای صدمه رساندن دارند. اعتدال ، توصیه خوبی است : آسیب های کمی در افرادی که در هفته 10 تا 15 مایل می دوند گزارش شده است ، و این سطح برای تامین بسیاری از فواید سلامتی کافی است. * مرگ ناگهانی به طور بدیهی ، مشکل جدی از ناحیه برنامه ورزشی ، مرگ ناگهانی است. خوشبختانه این واقعه نادری است. همانطوری که قبلا بحث شد ، مطالعات زیادی نشان داده است افرادی که به طور مرتب ورزش می کنند خطر مرگ بر اثر حمله قلبی در آنها کمتر است. به هر حال ، مدرکی هم وجود دارد که می گوید خطر مرگ در طی ورزش نسبت به فعالیت های در حال نشسته بالاتر است. وقتی آدم کل خطر مرگ ناگهانی را در طول یک دوره 24 ساعته در نظر می گیرد ، ورزشکارانی که مرتب ورزش می کنند احتمال کمتری دارند که این فاجعه را تجربه کنند. تقریبا تمام افرادی که به ناگهان می میرند بیماری عروق کرونری قلبی قبلی پیشرفته داشته اند. بنابر این بهترین روش کاهش خطر مرگ ناگهانی در طی ورزش اجتناب از ابتلا به بیماری عروق کرونری قلبی پیشرفته است. این بدان معنی است که باید روال های سلامتی خوب را در دیگر جنبه های زندگی دنبال کرد نظیر عدم مصرف سیگار ، دنبال کردن رژیم غذایی حساب شده و حفظ وزن بدن ایده آل. افراد میانسال یا پیرتر احتمالا می توانند قبل از اجرای برنامه ورزشی با آگاه شدن از وضعیت عروق کرونری و وضعیت سلامت کلی شان ، خطر مرگ ناگهانی را کاهش دهند. البته تضمینی وجود ندارد ، اما اگر توسط پزشک مجربی آزمایش های کاملی از جمله تست حداکثر ورزش و دیگر روش های غربال کننده بیماری عروق کرونر روی فرد انجام شود ، احتمالا می تواند به طور ایمن یک برنامه ورزشی را آغاز کند. منبع :sportmedicine.ir