همه چیز درباره یوگا

قدمت یوگا به بیش از 5000 سال قبل می رسد

اغلب کلاس های یوگا بر آموزش وضعیت جسمی، تکنیک های تنفس و مدیتیشنتاکید دارند. برخی از این کلاس ها به منظور تمدد اعصاب و ریلکسیشن طراحی شده اند. بعضی از آموزش های یوگا به شما یاد می دهند که چگونه بدن خود را به شیوه های جدید حرکت دهید. انتخاب این آموزش ها موجب افزایش انعطاف پذیری، قدرت و تعادل بدن شما می شوند.

ایمنی بدن در یوگا

اگرچه برای اغلب افراد سالم، یوگا یک ورزش غیر هوازی ایمن می باشد اما همیشه بدون خطر نیست. بر اساس یافته های آکادمی جراحان ارتوپدی امریکا، صدمات یوگا معمولا شامل کشش زیاد گردن، شانه ها، ستون فقرات، پاها و زانوها می باشد.

 این خطرات در صورت ابتلا به بیماری هایی همچون پوکی استخوان شدید، فشارخون بالا یا پایین، مشکلات گوش، اختلال ستون فقرات و بارداری تشدید می شوند.

توصیه هایی برای کاهش خطر آسیب دیدگی

اگر شما باردار و یا به بیماری خاصی مبتلا هستید: حتما قبل از شروع یوگا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک می تواند با توجه به شرایط شما نوع و سطح تمرینات یوگا را به طور مناسب انتخاب نماید.

یوگا را به تنهایی و بدون مربی یاد نگیرید: تمرین با یک مربی با تجربه و آموزش دیده موجب به حداقل رسیدن آسیب های جدی برای شما می شود.

یوگا جایگزین درمان ها و مراقبت های پزشکی نیست: اگرچه یوگا فواید سلامتی بسیاری دارد و می تواند به عنوان بخشی از برنامه درمانی محسوب شود اما جایگزین مراقبت ها و توصیه های پزشکی نیست.

محدودیت های خود را بشناسید: قبل از شروع یوگا درباره شرایط فیزیکی وقدرت آن تحقیق کنید. از مربی خود مشاوره بگیرید تا تمرینات مناسب را به شما معرفی نماید.

آرام پیش بروید: یوگا ورزش رقابتی نیست. آموزش را از پایه شروع کنید. ابتدا تکنیک های صحیح تنفس  و حفظ تعادل را یاد بگیرید، سپس به حرکات کششی بپردازید.

قبل از هر جلسه بدن خود را گرم کنید: عضلات سرد احتمال آسیب را افزایش می دهند.

لباس مناسب بپوشید: لباسی بپوشید که به شما امکان حرکات آزادانه را بدهد.

سوال بپرسید: اگر تمرینی را متوجه نشدید، قبل از اینکه خودتان تمرین را انجام دهید، درباره آن سوال کنید.

به اندازه کافی آب بنوشید: این نکته به ویژه درمورد تمریناتی که در اتاق های گرم ومرطوب انجام می شوند، حائز اهمیت است.

به پیام های بدن خود توجه کنید: یوگا نباید موجب آسیب شود. اگر درد حس می کنید تمرین را متوقف کنید. در صورت درد قفسه سینه، از حال رفتن و یا سرگیجه، سریع تمرین را قطع کرده و با پزشک مشورت نمایید.

منبع :www.seemorgh.com  

M.S چیست؟ (2)

فرد مبتلاء به بیماری M.S ممکن دجار علائمی نظیر اختلالات عضلانی،‌اختلالات بینایی، احساس سوزش، خارش، مور مور شدن یا بی حسی و ....

علائم بیماری M.S کدامند؟

علائم بیماری بسته به ناحیه‌ای از مغز و نخاع که دچار آسیب‌دیدگی شده است متفاوت است. همچنین به میزان و شدت آسیب بستگی دارد علائم اولیه شامل این موارد هستند:

 اختلالات عضلانی:

ممکن است فرد احساس ضعف و سفتی در عضلات داشته‌باشد.

ممکن است فرد احساس کند که اندامهای او سنگین شده‌اند.

در هنگام راه‌رفتن ممکن است فرد احساس کند که پای او بر روی زمین کشیده می‌‌شود.

ممکن است بیش از حالت معمول اجسام از دست فرد رها شوند و هماهنگی حرکات کاهش یابند.

اختلالات بینایی:

ممکن است دید فرد، تار، محو و مبهم شود.

ممکن است درد کره‌ی چشم وجود داشته باشد و به ویژه با حرکات چشم ایجاد شود.

نابینایی یا دوبینی ممکن است وجود داشته‌باشند.

التهاب عصب بینایی به عنوان یکی از نشانه‌های اولیه‌ی معمول ممکن است وجود داشته‌باشد که موجب از دست رفتن ناگهانی بینایی شده و درد در چشم ایجاد می‌کند.

 اختلالات حسی:

ممکن است احساس سوزش، خارش، مور مور شدن یا بی حسی ایجاد شود.

ممکن است نوار فشارنده‌ای بر روی تنه یا اندامها احساس شود و یا اینکه فرد احساس کند که جریان الکتریسیته از طریق اندامها یا پشت بدن به سمت پایین حرکت می‌کند.

 اختلالات تعادلی:

ممکن است فرد احساس سبکی در سر یا سرگیجه داشته‌باشد و طوری احساس کند که انگار در حال چرخش است.

با بدتر شدن بیماری ممکن است لرزش و رعشه و درد و سفتی عضلات در هنگام حرکت ایجاد شود. ممکن است مشکلاتی در کنترل ادرار، بلع و تفکر به وجود آید.

 M.S می‌تواند به افسردگی نیز منجر شود.

بسیاری از افراد مبتلا به M.S به گرما حساس هستند. هوای گرم، تب، دوش آب داغ و ورزش زیاد می‌توانند موجب تشدید علائم شوند که این وضعیت تا موقعی که بدن خنک شود ادامه خواهد داشت.

M.S بسیار غیر قابل پیش بینی است. ممکن است بدون هیچ هشداری علائم ناگهان بدتر شوند و یا اینکه فرد سالها بدون مشکل باقی بماند.

M.S چگونه تشخیص داده می‌‌شود؟

تشخیص این بیماری همیشه راحت نیست. ممکن است علائم اولیه مبهم باشند. و یا اینکه علائم بر اثر مشکلات دیگری غیر از  M.Sایجاد شده‌باشند. به همین دلیل تا زمانی که بیماری قطعاً به عنوان M.S تشخیص داده نشده‌است حتی اگر ماهها و سالها طول بکشد نباید از ابتلا به آن اطمینان حاصل کرد. 

بیماری هنگامی‌ تشخیص داده می‌شود که پزشک، از بروز حداقل دو حمله اطمینان حاصل کند.

پزشک بیمار را معاینه می‌‌کند و سوالاتی در باره‌ی علائم بیماری می‌پرسد و آزمایشاتی را در خواست می‌‌کند. اغلب اوقات از MRI برای تشخیص بیماری استفاده می‌شود زیرا نواحی آسیب دیده‌ای که در اثر حملات M.S ایجاد شده‌اند به وسیله این تصویر برداری قابل مشاهده هستند.

M.S چگونه درمان می‌ شود؟

درمان در سه دوره انجام می‌ گیرد:

* درمان در مر حله‌ی عود بیماری، برای اینکه دوره‌ی آن کوتاهتر و شدت حمله کمتر شود.

* درمان طولانی مدت، برای اینکه تعداد حملات و شدت آنها کاهش یابد. این درمان ممکن است آسیبهای بیماری را کاهش دهد و یا بروز آسیبها را به تاخیر بیندازد.

* درمان برای کنترل علائم ویژه مانند خستگی، افسردگی، مشکلات ادراری، مشکلات جنسی، درد و سفتی عضلات.

ممکن است تصمیم‌گیری برای مصرف داروهایی که پیشرفت بیماری را آهسته می‌کنند، مشکل باشد به ویژه اگر علائم بیماری خفیف باشد افراد تمایلی به مصرف دارو ندارند. چون داروها در همه‌ی افراد موثر نیستند و عوارض جانبی زیادی نیز دارند. اما متخصصان توصیه می‌‌کنند که به محض تشخیص، درمان بهتر است هر چه زودتر شروع شود. چون حتی اگر فرد علامتی نداشته باشد روند آسیب پیشرفت خواهد کرد. در نهایت تصمیم‌گیری درمورد مصرف داروها بر عهده‌ی فرد بیمار و پزشک است.

فیزیوتراپی، کار درمانی و گفتار درمانی می‌تواند به کاهش مشکلات فیزیکی بیمار کمک کنند. فرد بیمار نیز در خانه با رژیم غذایی خوب، ورزش و استراحت مناسب و به کار بردن معقولانه‌ی انرژی خود، می‌تواند به خود کمک کند.

کنار آمدن با شرایط جسمی‌ و روحی که بیماری M.S برای فرد ایجاد می‌‌کند کار ساده‌ای نیست.

اگر فرد احساس ناتوانی و شکست می‌‌کند باید با پزشک مشورت کند. ممکن است فرد دچار افسردگی شده باشد و به درمان نیاز داشته‌باشد.

 عضویت در گروه بیماران M.S امکان برقراری ارتباط با سایر بیماران که شرایط مشابهی را تجربه می‌کنند را فراهم می‌کند و بسیار کمک کننده‌است.

منبع :www.seemorgh.com  

M.S چیست؟ (1)

بیماری موجب اختلالاتی در کنترل‌کردن عضلات و نیروی عضلانی، بینایی، تعادل، حس و عملکردهای فکری و ذهنی می‌شود. مغز، ...

بیماری  MS یا  Multiple sclerosis  یک نوع بیماری مزمن اعصاب است که سیستم عصبی مرکزی را درگیر می‌سازد. درگیری به وی‍ژه در مغز، نخاع و عصب بینایی روی می‌دهد.

این بیماری موجب اختلالاتی در کنترل‌کردن عضلات و نیروی عضلانی، بینایی، تعادل، حس و عملکردهای فکری و ذهنی می‌شود. مغز، نخاع و اعصاب بینایی از طریق الیاف عصبی با یکدیگر در ارتباط هستند.

 سلولهای عصبی یک پوشش محافظت‌کننده به نام میلین دارند. میلین یک نوع پروتئین است که الیاف عصبی را می‌پوشاند و از آنها حفاظت می‌کند. بدون میلین، مغز و نخاع نمی‌توانند با بقیه عصبهایی که در بدن وجود دارد ارتباط برقرار کنند.

ممکن است میلین ملتهب شود و یا تخریب گردد. به این فرایند دمیلینه شدن می‌گویند. در M.S سلولهای سیستم ایمنی از طریق عروق خونی وارد مغز، نخاع و یا اعصاب بینایی شده و موجب ایجاد التهاب، دمیلینه شدن و آسیب به عصبها می‌شوند.

در این بیماری در نواحی از عصب به صورت تکه تکه تخریب در میلین روی می‌دهد و به تدریج میلین در سرتاسر مغز و نخاع از بین می‌رود.

علت ایجاد بیماری M.S چیست؟

علت دقیق این بیماری شناخته نشده است اما بسیاری از متخصصان باور دارند که M.S یک بیماری خودایمنی است. به این معنی که دفاع بدن یا سیستم ایمنی، اشتباهاً به بافتهای سالم بدن حمله می‌کند.

در M.S سیستم ایمنی فرد به سیستم عصبی مرکزی، ( مغز و نخاع ) حمله ور می‌شود.

هنوز مشخص نیست که چرا این بیماری در برخی از افراد روی می‌دهد و برخی دیگر به آن مبتلا نمی‌شوند. ممکن است دلایل ژنتیکی مطرح باشند چون به نظر می‌رسد در مواردی بیماری سابقه‌ی خانوادگی دارد.

 محلی که فرد در آن بزرگ شده است نیز ممکن است موثر باشد. M.S در افرادی که در مکانهای سردتر و دورتر از استوا بزرگ شده‌اند شایعتر است.

گفته شد که علت دقیق این بیماری شناخته نشده است. اگرچه این بیماری درمان قطعی ندارد اما داروها می‌توانند در بسیاری از افراد تناوب و شدت حملات را کاهش دهند. بیشتر افراد مبتلا چندین دهه زندگی می‌کنند اما برخی افراد در سالهای آینده با سیر پیشرونده‌ی بیماری و ناتوانی مواجه می‌شوند.

 M.S در افراد مختلف متفاوت است. ممکن است فردی در تمام عمر مشکلات کمی‌داشته باشد و فردی شدیداً دچار ناتوانی شود. بیشتر افراد حالتی بین این دو دارند.

معمولا M.S یکی از این چهار حالت را دارد:

1- عود کننده – بهبود یابنده، که طی سالها، علائم به تدریج برطرف می‌شوند و پس از مدتی باز می‌گردند.

2- پیشرونده‌ی ثانویه، که در ابتدا از الگوی قبلی پیروی می‌کند و مدتی بهبودی و مدتی بروز علائم را نشان می‌دهد اما حالت پیشرونده پیدا می‌کند و به سرعت بدتر می‌شود.

3- پیشرونده‌ی اولیه، که سیر بیماری از ابتدا به صورت پیشرونده است و بدتر می‌شود.

4- عود کننده - پیشرونده، که در آن علائم می‌آیند و می‌روند اما آسیبهای عصبی، پیوسته بدتر می‌شوند.

علائم بیماری هرچه که باشد به وسیله‌ی درمان و مراقبت فردی می‌توان کیفیت زندگی را حفظ کرد. اگرچه درمان قطعی این بیماری شناخته‌نشده‌است اما غیر از موارد بسیار نادر، M.S کشنده نیست.

منبع :www.seemorgh.com  

ورزش و بیماری M.S

ورزش می‌تواند به تخفیف علائم MS کمک کند. اما بسیار مهم است که برای موفق شدن، احتیاط‌های لازم را در یک برنامه‌ی ورزشی در نظر بگیرید. نکته‌ی مهم اینکه....

 

ورزش می‌تواند به تخفیف علائم MS کمک کند. اما بسیار مهم است که برای موفق شدن، احتیاط‌های لازم را در یک برنامه‌ی ورزشی در نظر بگیرید. نکته‌ی مهم دیگر این است که بیش از حد به ورزش نپردازید. انجام فعالیتهای ورزشی در بیماران مبتلا به MS  باید با احتیاط انجام گیرد و حرکات کششی موجب آسیب نشود. اگر در ورزش افراط کنید ممکن است موجب کشیدگی عضلات و آسیب به سیستم عضلانی شوید. افزایش درد در عضلات منجر به خستگی بیش از حد و وارد شدن استرس به بدن و ذهن می‌شود. قبل از آغاز برنامه‌ی ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.

پزشک شما ممکن است چه توصیه‌هایی برای شما داشته‌باشد؟

* در باره‌ی نوع ورزشی که مناسب شماست و انواعی از ورزش که باید از آن اجتناب کنید.

* درمورد شدت فعالیتی که باید داشته باشید.

* درباره‌ی دوره و مدت زمانی که باید ورزش کنید و در مورد محدودیتهای فیزیکی شما.

 مراجعه به سایر متخصصان مانند فیزیوتراپیست می‌تواند به شما کمک کند. فیزیوتراپیست می‌تواند با توجه به نیاز شما نوع ورزشی که مناسب شما باشد را طراحی کند. در این صورت ورزشی که متناسب با علائم بالینی، شکل بدن، نیروی بدنی و سلامت کلی شماست انجام می‌شود.

 چگونه می‌توانید با ایمنی ورزش کنید؟

* همیشه قبل از شروع ورزش با نرمش مناسب بدن را گرم کنید و پس از ورزش نیز با نرمش آرام بدن را سرد کنید.

* به آرامی‌پیش بروید. مثلا اگر قرار است که 30 دقیقه ورزش کنید، با جلسات 10 دقیقه‌ای شروع کنید و به تدریج آن را افزایش دهید.

* در یک محیط امن ورزش کنید. از ورزش در سطوح لغزنده اجتناب کنید، در نور کم ورزش نکنید، قالیچه‌ها را کنار بگذارید و هر چیزی که ممکن است خطری در حین ورزش برای شما ایجاد کند را دور کنید.

* اگر در تعادل مشکل دارید، هنگام ورزش به یک نرده یا تکیه‌گاه تکیه کنید.

* هر زمانی که احساس کردید حالتان خوب نیست و یا ممکن است آسیب بببینید ورزش را متوقف کنید.

* فعالیتی را انتخاب کنید که برای شما جالب باشد و از انجام آن لذت ببرید. ورزشهای ایروبیک آبی، شنا، تای چی و یوگا ورزشهایی هستند که برای بیماران مبتلا به MS مناسب هستند.

اگر دمای بدن شما بیش از حد افزایش یابد چه اتفاقی خواهد افتاد؟

برخی از افراد مبتلا به MS به گرما حساس هستند. به این معنا که در مواقعی که بدن گرم می‌شود و دمای آن افزایش می‌یابد علائم بیماری دوباره پدیدار شده و یا بدتر می‌شوند. در هنگام ورزش دمای بدن افزایش می‌یابد.

  چگونه می‌توان از افزایش بیش از حد دمای بدن جلوگیری کرد؟

* در ساعات گرم روز ، ورزش نکنید و از ورزش در ساعات 10 صبح تا 3 بعد از ظهر خودداری کنید. اگر بیرون از منزل ورزش می‌کنید، سعی کنید صبحها و یا عصرها ورزش کنید.

* مقدار زیادی مایعات خنک بنوشید.

* مراقب حالتهای بدن خود باشید. اگر دچار علائمی‌شدید که قبل از ورزش آنها را نداشتید، آرامتر ورزش کنید و یا ورزش را متوقف کنید تا بدنتان خنک شود.

* شنا، ورزشهای آبی و نرمشهای آبی ایروبیک بدن شما را حین ورزش خنک نگه می‌دارند. قبل از ایکه وارد آب شوید در باره‌ی دمای آب استخر از مسئول استخر سؤال کنید. همچنین مطمئن شوید که سطوح لغزنده در اتاق کمدها و در اطراف استخر وجود نداشته باشد.

منبع :www.seemorgh.com  

ورزشی فوق العاده برای آرتروز زانو

هنگام بروز آرتروز موضعی در ناحیۀ زانو چه باید کرد؟ این گونه مرسوم بوده که هنگام بروز این عارضه از یک ضد درد یا مسکن استفاده می شده ولی این داروها تنها باعث مزمن شدن درد می شدند.

 و اگر شما چند بار در هفته "تایی چی" انجام دهید، آیا تأثیری در بهبودی آرتروز زانو دارد؟ تایی چی به داد زانوی شما گوش می هد .

آرتروز زانو یا گنارتروزآرتروز زانو بیماری رایجی است که نزدیک 40% افراد بالای 65 سال به آن دچار می شوند. گنارتروز درد و ناراحتی های بسیار شدیدی ایجاد می کند. و ممکن است باعث شود که فرد مبتلا در انجام کارهای روزمره اش نیز ناتوان شود. 

عموماً مصرف داروهای ضد التهابی برای بهبود شرایط زندگی به مبتلایان به آرتروز توصیه می شود:
اگر کاهش وزن هم لازم باشد، به مبتلایان توصیه می شود که فعالیت های فیزیکی منظم، در حد توانشان و متناسب با زندگی روزمره شان انجام دهند. 
جلسات فیزیوتراپی هم می توانند در مقابل آرتروز زانو مؤثر باشند. از سوی دیگر، اخیراً اثرات عضله سازی بر روی این عارضه تأیید شده است. تمرینات عضله سازی، چه با دستگاه و چه بدون دستگاه، خصوصاً تمرینات انقباضی باعث تقویت عضلات چهار سر ران می شود. این تمرین ها تحرک، تعادل و عملکرد جسمی را بهبود می بخشد."تایی چی" نیز یکی از روش های است که به اندازۀ روش های عضله سازی سابق مؤثر و مفید است؛ برای اثر بخشی این روش شواهدی نیز وجود دارد. 

"تایی چی" در برابر آرتروز زانونزدیک به چهل نفر از افرادی که حدود 10 سال یا کمتر، از آرتروز زانو رنج می برده اند، پذیرفتند که در یک دوره یک ماهه، دو بار در هفته و هر بار به مدت یک ساعت، "تایی چی" انجام دهند. 

این تمرین 75% کاهش درد و چهار برابر افزایش توانایی در انجام کارهای روزمره را برای این افراد به ارمغان آورد. توانایی جسمانی، مستقل بودن در کارهای شخصی و سلامتی شان به میزان قابل توجهی بهتر شد به حدی که نشانه های افسردگی نیز در آنها کاهش یافت.  

چگونه می توان تأثیر "تایی چی" بر آرتروز زانو را توضیح داد؟این فن رزمی به بدنی آرام نیاز دارد. باعث حرکت ماهیچه ها، انعطاف و استقامت شان می شود. "تایی چی" کمک می کند تا فرد شناخت بهتری از بدنش و محدودیت هایش به دست آورد. این فعالیت آرام ذهن را نیز به کار می اندازد. به لطف عمل تنفس و استراحت، وضعیت عمومی بدن بهبود می یابد؛ این بهبودی برای دردهای زانو بسیار مفید و ارزشمند است. به همۀ این موارد باید مهارت در کنترل بر درد را نیز اضافه کرد.

شما هم امتحان کنید، شاید به موازات این تمرین ها بتوانید مقدار داروهای ضد التهاب تان را هم کم کنید.

منبع :www.seemorgh.com