آرتروز مفصل آرنج

مفصل آرنج در مقایسه با بسیاری دیگر از مفاصل بدن کمتر دچار آسیب میشود با این حال شایعترین آسیب این مفصل شکستگی و دررفتگی است. گرچه بسیاری از این آسیب ها به خوبی بهبود میابند، در مواردی مفصل دچار تخریب شده و موجب درد و محدودیت حرکتی میگردد. وضعیتی که به آن آرتروز یا استئوآرتریت یا ساییدگی مفصل آرنج میگویند.
مفصل آرنج ار کنار هم قرار گرفتن سه استخوان تشکیل شده است. در بالا استخوان بازو قرار داشته و در سمت پایین استخوان های ساعد یعنی زند بالایی (رادیوس) و زند پایینی (اولنا) قرار میگیرد. آرنج مفصلی به شکل لولا بوده و حرکات آن فقط در یک جهت یعنی خم و راست شدن است. عضله سه سر بازو در پشت بازو قرار گرفته و در پایین به زائده اوله کرانون استخوان اولتا متصل میشود. این عضله با انقباض خود موجب مستقیم شدن مفصل آرنج میشود. عضله دو سر بازویی در قسمت جلو یا قدام بازو قرار گرفته و منقبض شدن آن موجب خم شدن مفصل آرنج میشود.



در مفصل آرنج سطح استخوان هایی که در کنار هم قرار گرفته از غضروف پوشیده شده است. این لایه غضروفی موجب صاف و لغزنده شدن سطح مفصلی شده و از اصطکاک سطوح مفصلی در حین حرکت مفصل جلوگیری میکند. لایه غضروفی همچنین به عنوان یک جذب کننده ضرباتی که به مفصل وارد میشود عمل میکند.مهمترین علائم ساییدگی مفصل آرنج درد و خشکی حرکتی در مفصل است. در ابتدا درد فقط در حین فعالیت و حرکت مفصل است ولی بعد از مدتی در حین استراحت هم درد وجود دارد و این درد ممکن است به قدری شدید باشد که در حین خوابیدن هم حس شده و مانع خواب بیمار شود. در مواردی که ساییدگی در مراحل ابتدایی است ممکن است درد بیمار با شروع فعالیت بدنی و با گرم شدن بیمار کاهش یافته یا موقتا از بین برود و بعد از متوقف شدن فعالیت بدنی و سرد شدن بیمار مجددا شروع گردد.

تورم مفصلی از دیگر علائم آرتروز است. این تورم میتواند به علت تجمع مایع در داخل مفصل ایجاد شود. به تدریج و با افزایش شدت ساییدگی حرکات مفصل همراه با صدا میشود که به آن کریپتاسیون Crepitation میگویند.



محدودیت حرکتی مفصل از علائم مهم آرتروز و ساییدگی است. این محدودیت در ابتدا به صورت عدم توانایی در راست و مستقیم کردن کامل مفصل است ولی بعد ار مدتی بیمار نمیتواند مفصل را بطور کامل خم کند. بتدریج و با کاهش حرکات آرنج عضلات اطراف آن هم ضعیف و لاغر میشوند.
  علت اولیه ایجاد آرتروز یا ساییدگی مفصل، خراب شدن یا دژنرسانس Degeneration غضروف است. این خراب شدن غضروف معمولا بتدریج و در طول چند سال ایجاد شده و پیشرفت میکند. در غالب اوقات شروع خراب شدن غضروف ضربه ایست که به مفصل آرنج وارد میشود.
یک شکستگی داخل مفصلی آرنج، یک دررفتگی مفصلی، آسیب شدید رباط های اطراف مفصل بدنبال پیچ خوردگی و یا ضربه شدیدی که موجب له شدن غضروف مفصل میشود همگی میتوانند موجب شروع روند خراب شدن غضروف مفصل آرنج شوند. البته گاهی اوقات غضروف مفصل آرنج بدون وجود هیچ کدام از عوامل ذکر شده شروع به خراب شدن میکند که به آن آرتروز ایدیوپاتیک Idiopathic osteoarthritis یا آرتروز با علت ناشناخته میگویند.

هر گونه شکستگی داخل مفصل آرنج موجب آسیب غضروف میشود. بعد از شکستگی، استخوان جوش میخورد ولی غضروف توانایی ترمیم ندارد. بجای غضروف آسیب دیده بافت جدیدی جایگزین میشود که خواص آن را نداشته و نمیتواند در مقابل نیروهای وارده به مفصل مقاومت کند پس بتدریج خراب میشود. در صورتیکه شکستگی داخل مفصلی با حتی اندکی انحراف و کجی جوش بخورد روند تخریب غضروف شدت گرفته و بعد از مدت کوتاهی سطح غضروفی مفصل خراب میشود.

در دررفتگی یا کشیدگی های شدید آرنج رباط های اطراف مفصل آسیب میبینند. این آسیب ممکن است به حدی باشد که موجب حرکات ناهماهنگ مفصل شده و بیومکانیک مفصل را به هم بزند. بعد از مدتی بر اثر تغییر در نیروهای وارده به مفصل غضروف تحت فشارهای زیادی قرار گرفته و خراب میشود.

روند ساییدگی مفصل آرنج ممکن است با ساییدگی در مفاصل ران و زانو قدری متفاوت باشد. در ساییدگی مفصل آرنج فضای مفصل ممکن است تغییر زیادی نکند. بجای آن استخوان های اضافه به نام استئوفیت Osteophyte در لبه مفصل بوجود میاید و همچنین کپسول مفصل آرنج کوچک و جمع و سفت میشود. به این کوچک و جمع شدن کپسول مفصلی آرنج که موجب خشکی و محدودیت حرکتی آن میشود کنتراکچر مفصلی Joint contracture میگویند.

پزشک ابتدا در مورد سابقه بیمار و علائم فعلی وی مانند درد و محدودیت حرکتی از او سوالاتی میکند. معاینه بیمار بیشتر معطوف به بررسی دامنه حرکتی مفصل و بررسی تغییر شکل آن و مشکلات عصبی احتمالی است. رادیوگرافی ساده مفصل آرنج در فرد مبتلا به آرتروز میتواند علائمی را بصورت کاهش فضای مفصلی نشان دهد. استخوان های اضافه یا استئوفیت در لبه مفصل هم از علائم این بیماری است که در رادیوگرافی دیده میشود. در مواردی ممکن است پزشک معالج از سی تی اسکن برای بررسی دقیق تر شکل مفصل و استخوان های اضافه احتمالی که بر روی عصب اولنار فشار وارد میکنند بهره ببرد

درمان ساییدگی مفصل آرنج معمولا با استفاده از روش های غیر جراحی شروع میشود. درمان های جراحی تنها در مواردی مورد استفاده قرار میگیرند که مشکلات بیمار بعد ار درمان های غیر جراحی همچنان باقی مانده و بهبود نیابند.

مهمترین اقدامات غیر جراحی در مدیریت درد ناشی از آرتروز مفصل آرنج عبارتند از:

• استراحت و کاهش حرکاتی از آرنج که موجب تشدید درد میشوند
• تغییر در روش زندگی و روش استفاده از اندام فوقای در انجام فعالیت های روزانه
• استفاده از گرمای موضعی
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند بروفن
• اسپلینت و ارتوز های مفصل آرنج برای کم کردن دامنه حرکتی مفصل
• انجام نرمش های کششی و تقویتی آرنج
• تزریق داروهای کورتیکواستروئیدی تزریقی به توسط پزشک در داخل مفصل

 در صورتیکه انجام اقدامات ذکر شده بعد از چند ماه نتواند درد بیمار را کاهش دهد پزشک ممکن است تصمیم به استفاده از روش های جراحی بگیرد. انواع متفاوتی از اعمال جراحی برای آرتروز مفصل آرنج بکار برده میشود. انتخاب نوع جراحی بر حسب شدت خرابی مفصل، سطح فعالیت های بدنی بیمار و سن بیمار است. مهمترین این روش ها عبارتند از:
دبریدمان به روش آرتروسکوپی : دبریدمان Debridement به معنای تمیز کردن محل و برداشتن بافت های اضافه و مشکل زا است. در مراحل ابتدایی بیماری که هنوز پیشرفت زیادی ایجاد نشده است از این روش درمانی استفاده میشود. با استفاده از آرتروسکوپ درون مفصل شسته شده و قطعات غضروفی آزاد در درون مفصل برداشته میشوند. ممکن است قسمتی از کپسول مفصلی برش داده شود تا محدودیت حرکتی کاهش یابد
آرتروپلاستی اینترپوزیشن Interposition arthroplasty : در این روش استخوان ها در سطح مفصلی تراشیده شده و در بین آنها بافتی مانند تاندون یا فاشیا قرار داده میشود (فاشیا بافتی مانند تاندون است ولی بیشتر به شکل پرده بوده و بین عضلات قرار میگیرد). تاندون یا فاشیا مانع ساییده شدن استخوانهای مفصل شده و موجب کاهش درد بیمار میشوند.
خشک کردن یا فیوژن مفصل : فیوژن Fusion مفصل آرنج که به آن آرترودز Arthrodesis هم میگویند به معنی متصل کردن استخوانهای مفصل است. در این روش جراحی باقیمانده غضروف خراب شده از سطوح مفصلی تراشیده شده و سپس استخوان های تشکیل دهنده مفصل با استفاده از پیچ و پلاک به یکدیگر متصل میشوند تا دیگر حرکتی نداشته باشند.
این روش جراحی درد بیمار را از بین میبرد ولی موجب از بین رفتن حرکات مفصل آرنج هم میشود. از این روش درمانی بیشتر در کسانی استفاده میشود که میخواهند اشیاء سنگین را با دست بلند کنند. افراد جوان و فعال از آرترودز مفصل آرنج بیش از آرتروپلاستی و تعویض مفصل آن سود میبرند.
تعویض مفصل آرنج : استفاده از مفصل مصنوعی در آرنج مانند استفاده از آن در مفاصل ران، زانو وشانه شایع نشده است. عوارض این عمل جراحی در مقایسه یا اعمال تعویض مفصل در ران و زانو بیشتر است. از این روش جراحی بیشتر در کسانی استفاده میشود که نیاز دارند مفصل آرنج حرکت داشته باشد ولی قدرت زیادی از این مفصل نمیخواهند. بنابراین افراد مسن که اجسام سنگینی را با دست برنمیدارند ممکن است از این نوع جراحی سود ببرند. از تعویض مفصل آرنج در درمان تخریب مفصلی ناشی از روماتیسم مفصلی هم استفاده میشود.

انجام درست و به موقع حرکات آرنج بعد از درمان و تحت نظر پزشک متخصص و یا فیزیوتراپ اهمیت فوق العاده ای دارد. البته قدری محدودیت در باز شدن کامل آرنج معمولا بدنبال این شکستگی ها اتفاق میفتد که تاثیری در کارکرد آرنج حتی انجام فعالیت های شدید بدنی ندارد. در صورت شدید حرکات آرنج بدنبال این شکستگی ها، معمولا درمان بصورت انجام حرکات و نرمش های خاص و در بعضی موارد عمل جراحی است.

منبع :rheumoc.com

استئوآرتریت شانه

ساییدگی یا آرتروز یا استئوآرتریت شانه بیماری است که به علت خراب شدن غضروف مفصل شانه به وجود میاید و موجب بروز درد و محدودیت حرکت در مفصل می‌شود. مقصود از مفصل شانه در اینجا مفصل گلنوهومرال است. ساییدگی در مفصل شانه در مقایسه با مفاصل ران، زانو و دست شیوع کمتری دارد.

مهم‌ترین علامت‌های ساییدگی شانه درد و احساس خشکی در مفصل است. درد شانه با حرکت کردن مفصل یا بلند کردن اجسام با دست بیشتر می‌شود. گاهی اوقات ممکن است حرکت مفصل همراه با ایجاد صدا یا احساس مالیده شدن دو سطح زبر بر روی یکدیگر باشد. در این بیماری دامنه حرکات مفصل کاهش پیدا می‌کند.

به تدریج که بیمار به علت درد کمتر از دستش استفاده می‌کند عضلات اطراف شانه ضعیف و لاغر می‌شوند.
شدت علائم بیمار ممکن است کم و زیاد شود به طور مثال چند ماه شدید باشد و سپس چند ماه کم شود. همچنین ممکن است شدت درد با تغییر فصول سال کم و زیاد شود.

آرتروز یا ساییدگی مفصلی به طور طبیعی با بالا رفتن سن به وجود میاید گرچه ممکن است در بعضی از افراد زودتر و در بعضی دیگر دیرتر ظاهر شود. حدود یک سوم افراد بالای سن شصت سالگی مبتلا به ساییدگی مفصل شانه هستند.
هر علتی که بتواند غضروف مفصل شانه را خراب کند می‌تواند موجب بروز آرتروز شود. علل زیر را می‌توان موثر دانست

• ضربه شدید به مفصل شانه به دنبال حادثه و آسیب دیدن غضروف
• انجام کارهای سنگین و شدید با اندام فوقانی که در دراز مدت موجب وارد شدن فشارهای زیادی به مفصل شود مثلاً در کسانی که به خاطر شغل خود مجبورند دست‌هایشان را به مدت زیادی بالای سر نگه دارند، وزنه برداران یا کسانی که ورزش‌های پرتابی یا با راکت انجام می‌دهند
• روماتیسم یا عفونت مفصل
• سابقه جراحی مفصل شانه

تشخیص این بیماری با استفاده از رادیوگرافی از مفصل داده می‌شود. در رادیوگرافی ساده فضای مفصلی یعنی فاصله بین سر استخوان بازو و حفره گلنوئید( که در واقع چون از جنس غضروف است دیده نمی‌شود) کاهش میابد. در اطراف سر استخوان بازو جایی که غضروف تمام می‌شود استخوان اضافه درست می‌شود که به آن استئوفیت Osteophyte میگویند. این استخوان‌های اضافه ممکن است در لبه حفره گلنویید هم درست شوند.

  رادیوگرافی طبیعی مفصل شانه                   کاهش فاصله مفصلی                    تشکیل استخوان اضافه در اطراف مفصل

استخوانی که درست زیر غضروف مفصلی است سفت‌تر شده و در رادیوگرافی سفیدتر دیده می‌شود و ممکن است کیست‌های استخوانی در سر استخوان بازو یا زیر حفره گلنوئید ایجاد شود. گاهی اوقات شدت علائم رادیولوژیکی که نشانه آرتروز است زیاد است ولی بیمار علائم بالینی زیادی ندارد و گاهی هم برعکس است. پس همیشه شدت علائم بالینی و رادیولوژیکی با هم هماهنگ نیستند.

آرتروز یا ساییدگی مفصل درمان قطعی ندارد. می‌توان گفت تغییراتی که در مفصل به وجود میایند به نوعی غیر قابل بازگشت هستند. در واقع هدف از درمان انجام اقداماتی است که سبب کاهش درد بیمار شوند.
شروع درمان همیشه با انجام اقدامات غیر جراحی است. در بسیاری موارد این اقدامات موجب کاهش درد می‌شود. در صورت عدم پاسخ درمانی مناسب، ممکن است پزشک معالج عمل جراحی را برای درمان بیمارش توصیه کند.


درمان غیر جراحی ساییدگی یا آرتروز مفصل شانه

مهم‌ترین اقدامات غیر جراحی عبارتند از :

• کاهش فعالیت‌های بدنی و امتناع از کارهایی که شدت درد را افزایش می‌دهد. البته باید سعی شود تا آنجا که ممکن است حرکات شانه در طول روز انجام شوند وگرنه بعد از مدتی شانه کاملاً خشک و بدون حرکت می‌شود
• انجام نرمش‌هایی برای افزایش دامنه حرکتی شانه و افزایش قدرت عضلات شانه می‌تواند درد را کاهش دهد
• گرم نگه داشتن شانه
• استفاده از داروهای ضد التهاب
• تزریق داروهای حاوی کورتیکوستروئید در بعضی موارد با تشخیص پزشک می‌تواند درد را برای 4-3 ماه کاهش دهد. این درمان در مواردی که اقدامات قبلی موثر نباشند انجام می‌شود

در صورتیکه اقدامات ذکر شده نتوانند درد بیمار را کاهش دهند ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی باشد. جراحی به دو روش آرتروسکوپی یا تعویض مفصل انجام می‌شود.

 

نکاتی که برای کم کردن فشارهای وارده به شانه و در نتیجه کاهش درد می‌توان رعایت کرد عبارتند از

• وقتی می‌خواهید چیزی را بلند کنید حتی الامکان آن‌را نزدیک بدن خود نگه دارید
• اجسام خیلی سنگین را بلند نکنید و سعی کنید از بلند کردن اجسام با بالای سر اجتناب کنید.
• در ورزش از حرکات پرتابی یا فشار دادن با دست احتراز کنید
• کمتر سعی کنید دست خود را به پشت بدن خود برسانید

منبع :rheumoc.com

آرتروز مچ پا

آسیب های مفصل مچ پا شایع هستند، آسیب هایی مانند شکستگی و پیچ خوردگی و این آسیب ها گرچه در اکثر اوقات خوب میشوند ولی در بسیاری اوقات در دراز مدت موجب آسیب غیر قابل برگشت در غضروف مفصلی شده که وضعیتی به نام آرتروز یا استئوآرتریت یا ساییدگی مفصلی را ایجاد میکند.
مفصل مچ پا از کنار هم قرار گرفتن سه استخوان تشکیل شده است. در سمت بالا استخوان های تیبیا یا درشت نی و فیبولا یا نازک نی قرار گرفته و در سمت پایین استخوان تالوس یا قاپ وجود دارد. در زیر استخوان تالوس هم استخوان پاشنه یا کالکانئوس وجود دارد.



سطح رویی استخوان های ذکر شده در محل تماس به توسط یک لایه غضروف به کلفتی حدود 5 میلیمتر پوشیده شده است. این لایه غضروفی موجب لغزنده شدن سطح مفصل شده و به استخوان ها اجازه میدهد راحت تر بر روی یکدیگر حرکت کنند. غضروف همچنین حالت ارتجاعی داشته و با تغییر شکل خود موجب جذب ضربات شوکی میشود که در حین جهیدن و ضربه به مچ پا وارد میشود.

حرکات مفصل مچ پا مانند لولا بوده و فقط در جهات بالا و پایین حرکت میکند. البته مفصل بین تالوس و کالکانئوس که به آن مفصل ساب تالار Subtalar joint میگویند این توانایی را به پا میدهد که مختصری در جهات داخل و خارج هم چرخش داشته باشد.

استخوان های ذکر شده به توسط رباط یا لیگامان های قوی در کنار هم قرار میگیرند. تاندون های بسیاری از اطراف مفصل مچ پا عبور میکنند که مهمترین آنها تاندون آشیل است. این تاندون قوی و بزرگ در پشت مچ پا بوده و عضلات پشت ساق را به استخوان پاشنه متصل میکند.

مهمترین علامت ساییدگی مفصل مچ پا درد است. این درد در ابتدا خفیف بوده و در حین فعالیت بدنی ایجاد میشود.
بعد از مدتی شدت درد بیشتر میشود. درد در ابتدای شروع ورزش و فعالیت بدنی زیاد بوده و با گرم شدن بدن درد از بین میرود. با اتمام جلسه ورزشی و یا با اتمام فعالیت بدنی و با سرد شدن مجدد بدن درد دوباره زیاد شده و بعد از مدتی استراحت فروکش میکند. در مرحله بعد و با شدیدتر شدن شدت آرتروز، درد در تمام مدت فعالیت بدنی احساس میشود. با باز هم شدیدتر شدن بیماری، درد در تمام مدت استراحت احساس شده و میتواند موجب اختلال در خواب بیمار شود.

از دیگر علائم آرتروز مچ پا تورم و احساس خشکی مفصل است که با فعالیت بدنی شدیدتر میشود. با خراب شدن لایه غضروفی و ساییده شدن این لایه ها به هم مفصل صدای جیر جیر میدهد که به آن کریپتاسیون Crepitation میگویند.

مفصل مبتلا ملتهب می شود

بتدریج و با شدیدتر شدن آرتروز حرکت مفصل محدود شده و دیگر نمیتواند به راحتی به بالا و پایین حرکت کند. بعضی حرکات مفصل درد شدیدتری دارند و وقتی مفصل در این وضعیت ها قرار میگیرد درد موجب میشود عضلات اطراف مفصل بطور اتوماتیک و رفلکسی فعالیت خود را متوقف کنند. این توقف میتواند موجب سکندری خوردن بیمار و حتی زمین خوردن وی شود.

با پیشرفت آرتروز، استخوان مفصل هم ساییده شده و تغییر شکل میدهد که نتیجه آن تغییر شکل مفصل و زوایای بین استخوان های تشکیل دهنده آن است.

شروع آرتروز با خراب شدن غضروف مفصلی است. آتروز در بعضی موارد زمینه ژنتیکی داشته و در بعضی خانواده ها کارکرد غضروف زودتر از دیگر افراد و با بالا رفتن سن دستخوش تغییراتی بصورت خراب شدن میشود.

در موارد دیگر آسیب هایی که بدنبال ضربه به غضروف وارد میشود موجب شروع خرابی آن میشود. شکستگی های سطح مفصلی مچ پا میتواند موجب تخریب غضروف در محل شکستگی شود. حتی اگر بدنبال ضربه شکستگی ایجاد نشود ضربه به خودی خود میتواند چنان شدید باشد که موجب له شدن موضعی غضروف و خراب شدن سلول های آن شود. متاسفانه غضروف مانند استخوان قدرت خود ترمیمی نداشته و بعد از آسیب بجای ایجاد غضروف جدید در محل، بافت دیگری جایگزین غضروف آسیب دیده میشود که خصوصیات اصلی غضروف مانند لغزندگی و قدرت ارتجاعی و جذب ضربه خوبی ندارد. این موضوع در دراز مدت موجب آسیب و اختلال بیشتر در لایه غضروفی مفصل مچ پا میشود.



گاهی اوقات بدنبال ضربه آسیب هایی به رباط های اطراف مچ پا وارد میشد که موجب اختلال در بیومکانیک و حرکت مفصل میشود. این حرکات ناهماهنگ و نامناسب در مچ پا موجب اعمال فشار زیاد به غضروف و در نتیجه زود خراب شدن آن میگردد.

تشخیص آرتروز مفصل مچ پا با توجه به مشکلات بیمار و معاینه وی امکانپذیر است. در مواردی ممکن است پزشک معالج برای تایید تشخیص از روش های تصویربرداری مانند رادیوگرافی ساده استفاده کند.

در رادیوگرافی مفصل مچ پا که دچار آرتروز و ساییدگی شده است کاهش فضای مفصلی و افزایش تراکم استخوان زیر غضروف دیده میشود

درمان آرتروز مفصل مچ پا ابتدا با اقدامات غیر جراحی شروع میشد که مهمترین آنها عبارتند از

• کاهش فعالیت های بدنی و ورزشی که موجب افزایش شدت درد میشوند
• استفاده از گرمای یا سرمای موضعی
• داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و داروهای ضد درد
• فیزیوتراپی با مکانیسم افزایش انعطاف پذیری مفصل و افزایش قدرت عضلات اطراف آن و افزایش مهارت در انجام حرکات مفصل
• استفاده از کفش هایی با کف قوس دار Rocker sole که موجب کاهش فشار به مچ پا میشود
• استفاده از بریس های مچ پا که موجب کاهش حرکات مفصل میشود
• در موراد شدید تر تزریق کورتیکوستروئید به توسط پزشک معالج در مفصل مچ پا

 

در موارد شدیدتر که اقدامات ذکر شده نتواند درد بیمار را کاهش دهد از اقدامات جراحی استفاده میشود. مهمترین این اقدامات عبارتند از
آرتروسکوپی مچ پا : گاهی اوقات در روند ساییدگی مفصل مچ پا استخوان و یا قطعات غضروفی ریزی به درون مفصل جدا میشوند که موجب گیر کردن مفصل و افزایش التهاب و درد میشوند. این قطعات را یتوان با آرتروسکوپ خارج کرده و با این وسیله میتوان تا حد امکان استخوان های لبه مفصل را صاف کرده و سطح غضروف را اگر نامنظم شده منظم تر کرد
خشک کردن یا فیوژن مفصل : در مواردی که در مفصل مچ پا بسیار شدید باشد پزشک ارتوپد اقدام به جوش دادن و متصل کردن سه استخوان تشکیل دهنده مچ پا میکند. با این کار حرکات مفصل مچ پا کلا از بین میرود ولی در عوض درد بیمار هم از بین میرود. به این عمل جراحی آرترودز Arthrodesis هم میگویند. بسیاری از بیماران بعد از این عمل جراحی میتوانند به راحتی راه بروند ولی البته نمیتوانند بدوند. بیماران بعد را جراحی نیاز به کفش های مخصوص با کف قوس دار Rocker sole دارند. این نوع عمل جراحی برای افراد جوان و فعال که کارهای بدنی سنگین دارند مناسب است. یکی از فواید این عمل جراحی اینست که در آینده نیاز به جراحی های مجدد نخواهد اشت.
تعویض مفصل مچ پا : این نوع عمل جراحی میتواند ردر بیمار را از بین برود و حرکات مچ پا را هم حفظ کند. البته موفقیت عمل جراحی تعویض مفصل مچ پا مانند تعویض مفاصل ران و زانو نیست و این مفصل زودتر از دیگر مفاصل مصنوعی شل میشوند. با شل شدن مفصل مصنوعی درد بیمار مجدد شروع شده و نیاز به عمل جراحی مجدد بیمار وجود خواهد داشت.
 

منبع :rheumoc.com

آرنج تنیس بازان

آرنج تنیس بازان یک واژه عمومی برای بیماری ناشی از استفاده بیش از حد از بازو، ساعد، و عضلات دست است، که منجر به درد آرنج میشود. برای ابتلا به این بیماری نیاز به بازی تنیس نیست ، اما این اصطلاح به دلیل آنکه این مشکل در تعداد قابل توجهی از بازیکنان تنیس بروز می کند به نام آرنج تنیس بازان معروف است.

آرنج تنیس بازان به دلیل آسیب ناگهانی و یا ضربه تیز و نافذ به عضله و تاندون اطراف محلی خارج از آرنج ایجاد می شود. آرنج تنیس بازان به طور خاص منطقه ای از عضلات و تاندونهای ساعد را که به ناحیه های استخوانی خارجی آرنج می پیوندد شامل میشود. پزشکان اغلب این شرایط را اپی کندیلیت جانبی می نامند. اصطلاح رایج دیگر، آرنج گلف باز است که به همان روندی که در داخل آرنج اتفاق می افتد اشاره دارد– چیزی که پزشکان epicondylitis داخلی می نامند. آسیب ناشی از فعالیت زیاد می تواند بر روی قسمت پشتی آرنج نیز تاثیر گذارد.

آرنج تنیس بازان به طور معمول بر روی آرنج پرکار انسانها تاثیر می گذارد، یعنی یک فرد راست دست درد را در آرنج راست خود تجربه می کند، اما این بیماری می تواند در آرنج های کم کار و یا در هر دو آرنج رخ می دهد.

علایم آرنج تنیس بازان عبارتند از:

- درد به آرامی در اطراف قسمت های خارجی آرنج افزایش می یابد. در موارد کمتری،ممکن است درد به صورت ناگهانی پیشرفت کند.
-درد به هنگام دست دادن و یا فشردن اشیاء تشدید میشود.
-درد به هنگام ثابت ماندن و یا حرکت دادن مچ دست با زور شدت می یابد. مانند بلند کردن اجسام، استفاده از ابزار، باز کردن درب شیشه ها، و یا حتی دست زدن به ظروف ساده مانند مسواک یا کارد و چنگال.

آرنج تنیس بازان ۱٪ تا ۳٪ از جمعیت کل جهان و به میزان ۵۰٪ از بازیکنان تنیس را در طی دوران حرفه ایشان تحت تاثیر می گذارد. کمتر از 5٪ از تمام تشخیص های بیماری آرنج تنیس بازان به بازی تنیس مربوط می شود.
تاثیربیماری آرنج تنیس بازان بر مردان بیش از زنان است. این بیماری اغلب بر روی افرادی بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سال تاثیر می گذارد، اگر چه افراد در هر سنی می توانند به این بیماری مبتلا شوند.

اگر چه آرنج تنیس بازان معمولا بر روی بازیکنان تنیس اثر می گذارد، اما این بیماری می تواند ورزشکاران و دیگر کسانی که فعالیت هایی در اوقات فراغت و یا در محل کار با استفاده مداوم از بازو، آرنج، مچ دست، و حرکات دست انجام می دهند را نیز مبتلا کند ، به خصوص در حالی که چیزی را محکم فشار می دهند. مانند گلف بازان، بازیکنان بیس بال، پرتاب کنندگان، باغبانان و یا کارگران خدماتی (به دلیل جارو کشیدن، نظافت و شستشو)، نجاران، مکانیک کاران

آرنج تنیس بازان را نمی توان از راه آزمایش خون و توسط اشعه X- تشخیص داد. در عوض، این بیماری معمولا با شرح درد به پزشک متخصص و از طریق تشخیص دقیق با یک معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود.
از آنجا که شرایط بسیار دیگری می تواند باعث ایجاد درد در اطراف آرنج شود، مراجعه به پزشک امری مهم برای تشخیص درست است و پزشک می تواند درمان مناسب را تجویز کند.
بیماری آرنج تنیس بازان معمولا با موفقیت به وسیله پزشک درمان می شود.درمان هایی چون درمان فیزیکی، نیرو بخشیدن به ساعد برای استراحت دادن به تاندون ها، ژل های ضد التهاب موضعی، ژل موضعی کورتیزون، و تزریق کورتیزون .این بیماری به ندرت نیاز به جراحی دارد .
تجویز برای نوع درمان بیماری آرنج تنیس بازان به عوامل مختلف از جمله سن ، نوع داروهای دیگری که بیمار استفاده می کند، به طور کلی سلامت، سابقه پزشکی و شدت درد هر فرد بستگی دارد .هدف از درمان کاهش درد یا التهاب ، تسریع در بهبودی ، کاهش استرس و استفاده کمتر از آرنج آسیب دیده است.

برای کاهش درد و التهاب مفصل آرنج تنیس بازان، باید موارد زیر رعایت شود :

- استراحت و اجتناب از هر گونه فعالیتی که باعث درد در آرنج دردناک می شود.
در مرحله حاد بیماری:
- استفاده از یخ بر روی منطقه آسیب دیده.
- استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن ، ناپروکسن
-استفاده از داروهای کورتیزونی به صورت موضعی و یا تزریق توسط پزشک بر روی ناحیه دردناک.

چگونه می توان بهبودی بیماری آرنج تنیس بازان را تسریع بخشید؟
این مرحله چند هفته پس از کاهش و یا رفع درد آرنج تنیس بازان آغاز می شود . این روش شامل تمرین های ورزشی فیزیکی-درمانی خاص برای کشش و تقویت عضلات و تاندون ها در اطراف آرنج آسیب دیده می باشد. همچنین از هر گونه فعالیتی که موجب درد می شود باید اجتناب کرد.

چه موقع تزریق استروئیدی در محل ابتلا توصیه می شود؟
در صورت عدم پاسخ به درمان های نگهدارنده ، ضد درد های خوراکی، پمادهای موضعی، تزریق استروئیدی در محل التهاب و توسط پزشک متخصص و رعایت توصیه های پزشک متخصص بطور قابل توجهی می تواند باعث برطرف شدن بیماری شود.این تزریقات ممکن است تا ۳ نوبت در هفته ادامه پیدا کند.

به طور کلی، ۹۰٪ تا ۹۵٪ از افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان با درمان شرح داده شده بهبود و سلامتی خود را باز خواهند یافت. با این حال، حدود ۵ درصد از مردم با درمان محافظه کارانه بهبود نمی یابند و نیاز به جراحی واحد تاندون آسیب دیده اطراف آرنج دارند. برای ۸۰٪ تا ۹۰٪ از افرادی که عمل جراحی را انجام داده اند، تسکین درد و بازگشت قدرت حاصل می شود.

برای کمک به کاهش استرس مداوم و کنترل استفاده از آرنج در این بیماری باید نکات زیر رعایت شود :

- استفاده از تجهیزات و تکنولوژی مناسب در ورزش و کار.
- استفاده از باند الاستیک که در اطراف ساعد درست در زیر آرنج مجروح (تاندون) پیچیده شود که ممکن است در بعضی از افراد برای از بین بردن موثر باشد .
- اجتناب از فشار آوردن بر روی مچ دست و یا استفاده بیش از حد از آن.
- توجه به حرکات دست .

منبع :rheumoc.com

آرنج گلف بازان

آرنج گلف بازان Golfer’s elbow یا اپی کندیلیت داخلی Medial epicondylitis نام بیماری است که موجب درد در سمت داخلی مفصل آرنج میشود. گرچه این بیماری در کسانی که گلف بازی میکنند بیشتر دیده است ولی در فعالیت های بدنی دیگر که حرکات خاصی را بطور مکرر تکرار میکنند ( مانند پرتاب اشیاء، استفاده زیاد از تبر، استفاده زیاد از اره) هم ایجاد میگردد.

در سطح داخلی آرنج یک برجستگی استخوانی وجود دارد که درست زیر پوست قابل لمس است. به این برجستگی، اپی کندیل داخلی Medial epicondyle میگویند. عضلات خم کننده مچ دست Wrist flexors که در سمت قدامی یا جلویی ساعد قرار گرفته اند به توسط یک تاندون مشترک به این برجستگی استخوانی میچسبند.




تاندون بافت بسیار محکمی است که عضله را به استخوان متصل میکند. تاندون ها از کنار هم قرار گرفتن رشته هایی از جنس پروتئین خاصی به نام کلاژن Collagen درست میشوند. این رشته های کلاژنی چنان در یک امتداد در کنار هم قرار میگیرند که موجب میشوند تاندون قدرت زیادی در تحمل نیروهای کششی داشته باشد.

مهمترین علامت این بیماری درد بر روی برجستگی اپی کندیل داخلی آرنج است. این درد به قسمت داخلی ساعد هم انتشار پیدا میکند. خم کردن مچ دست و فشردن اجسام در دست شدت درد را افزایش میدهد. در این بیماری قدرت مشت کردن دست کم میشود.

 

محل احساس درد

مهمترین علت این بیماری استفاده بیش از حد از عضلات خم کننده مچ دست و کشش بیش از حد به تاندون آن است. انجام بعضی حرکات ورزشی یا حرکاتی که در حین کار خاصی انجام میشوند، موجب کشیده شدن بیش از حد تاندون میشود. فعالیت هایی مانند بیل زدن، چکش زدن و باغبانی میتوانند این بیماری را ایجاد کنند. گاهی اوقات بیماری گلف البو در ورزش شنا دیده میشود.

در بعضی افراد در تاندون مشترک عضلات خم کننده یا فلکسور مچ دست و در محلی که به برجستگی اپی کندیل داخلی آرنج میچسبند بر اثر کشش های زیاد آسیب و بدنبال آن التهاب ایجاد میشود. این التهاب بر اثر فعالیت دسته ای از سلول های ایمنی بدن ( که به آنها سلول های التهابی میگویند) بوجود میاید. این سلول ها به محل آسیب تاندون میروند تا آنرا ترمیم کنند.
هر جایی که در بدن التهاب ایجاد شود به نام محل التهاب پسوند -ایت itis اضافه میشود. به همین علت است که به این بیماری اپی کندیلیت داخلی هم میگویند. منظور از اپی کندیلیت التهاب اپی کندیل است.
با این حال در بیماری آرنج گلف بازان در اکثر اوقات التهابی وجود ندارد و مشکل اصلی اختلال در پروتئین کلاژن سازنده تاندون است. به این وضعیت تاندینوز Tendinosis میگویند. در این وضعیت در داخل تاندون ها سلول های فیبروبلاست ایجاد شده و رشته های کلاژن امتداد هماهنگ خود را از دست داده و تکه تکه میشوند. بتدریج بجای رشته های قوی کلاژن، بافت دیگری جایگزین شده که قدرت آن را ندارد ولی تاندون را کلفت تر میکند.
چه فعالیت هایی  موجب ایجاد آرنج گلف باز می شوند؟
- بازی گلف: گرفتن و یا حرکت دادن نادرست چوب دستی گلف باعث تخریب ماهیچه ها و تاندون ها می شود.
- ورزش های با راکت : راکت های بسیار کوچک و سنگین باعث ابتلا به این بیماری می شوند.
- ورزش های پرتابی مانند بیسبال
- وزنه برداری
- نقاشی کردن
- استفاده از چنگک و چکش
- تکه تکه کردن چوب ها
- تایپ کردن و حرکات تکراری مچ، دست و یا بازو

تشخیص بیماری آرنج گلف بازان بیشتر با معاینه ای است که پزشک از بیمار به عمل میاورد. گاهی اوقات علائم سندروم تونل کوبیتال بسیار شبیه به بیماری آرنج گلف بازان میشود. پزشک معالج برای افتراق بین این دو بیماری ممکن است از تست الکترودیاگنوستیک یا نوار عصبی استفاده کند. گاهی اوقات استفاده از ام آر آی و در بعضی موارد سونوگرافی برای تشخیص بیماری آرنچ گلف بازان لازم است.
 

مهمترین اقدامات درمانی در آرنج گلف بازان عبارتند از

• اجتناب از حرکاتی که شدت درد را افزایش میدهند
• استفاده از داروهای ضد التهاب
• استفاده از بریس های خاص آرنج و ساعد
• تزریق داروهای کورتیکوستروئیدی در محل تاندون به توسط پزشک
• شوک ویو تراپی Shock wave therapy
• سرما درمانی و تحریک الکتریکی محل درد به توسط فیزیوتراپ
• انجام حرکات نرمشی کششی و سپس تقویتی برای عضلات ساعد

در صورتیکه انجام درمان های ذکر شده به مدت کافی نتواند درد بیمار را کاهش دهد ممکن است پزشک معالج تصمیم به عمل جراحی بگیرد. در حین عمل جراحی پزشک ارتوپد برش های ظریفی در محل اتصال تاندون عضلات خم کننده مچ دست به برجستگی اپی کندیل داخلی میدهد تا کشش بر روی تاندون کم شود. همچنین در صورت ایجاد بافت های ناجور در داخل تاندون آن بافت ها خارج میشوند.

منبع :rheumoc.com